Eenvoud

We gaan een weekendje weg. Een kaal, zacht glooiend landschap, een houtkachel en wijn en worst wachten op ons. Voor mij op tafel ligt een lijstje met spullen die ik moet inpakken:

Nachthemd, toiletspullen (ook de handcrème), lenzenvloeistof, bril (studeerkamer) en zonnebril. Handdoeken en washandjes, beddegoed, extra kussen. Officiële paperassen. Wandelschoenen, nette schoenen, sloffen, vest (2x), regenjas, paraplu en aanmaakblokjes. Oplader mobiel (2x), laptop met oplader, usb-stick (werk en privé), stapel artikelen op bureau, fototoestel, de twee boeken naast het bed. En zo nog wat dingen.

Zelf had ik eigenlijk maar één ding op mijn lijstje staan.

Gemist

Na de preek en voor de collecte vroeg de predikant ons te gaan staan voor een overlijdensbericht.

Rien was afgelopen vrijdag thuis overleden na een kort ziekbed. In het begin had het allemaal niet zo ernstig geleken, maar daarna was het toch snel achteruit gegaan. De laatste weken was hij thuis verzorgd door zijn vrouw en de kinderen. Rien werd omschreven als een betrokken en actief gemeentelid. Daarbij werd zijn jarenlange inzet als redacteur van het contactblad genoemd. Verder werd gememoreerd aan zijn liefde voor koormuziek. Daarna werden datum en tijd van de uitvaartdienst afgekondigd. En voordat we gezamenlijk een door de familie uitgekozen lied zongen was er eerst tijd voor stil gebed.

Terwijl het orgel begon te spelen, bedacht ik hoe slecht ik ben in namen onthouden en hoe vaak zelfs een gezicht mij niks zegt. En daarbij realiseerde ik me hoe mijn lief mij dit keer niet zou kunnen helpen door straks tijdens de koffie de betreffende persoon even dicreet aan te wijzen.

Babbelen

Ik leidde een buitenlandse gast rond in onze buurt. Bij het winkelcentrum kwamen we Ome Cor tegen, die in ons Engelstalige gesprek een mooie aanleiding zag voor een bespiegeling over de lokale taalproblematiek:

'Zo, praat jij hier nou tegenwoordig ook al niet meer gewoon Hollands? In de supermarkt is ook alles al bijna onleesbaar met al die buitenlandse producten. En dat motte ze natuurlijk allemaal helemaal zelf weten, maar ik weet zo langzamerhand niet eens meer wat ik daar nou eigenlijk koop. En dat heb je hier dus overal. Van de week nog was ik daar verderop bij die garage en toen waren ze daar met z'n allen met zo'n kar bezig weet je niet. Echt een mooie wagen met een goeie motor, en een fijne lijn; een echte auto zal ik maar zegge. Maar ja dat gaat dan natuurlijk allemaal in hun eigen taal he, dus daar sta je dan effe een tijdje bij, maar je begrijpt er toch niks van. En op de markt of in de tram is het ook allemaal buitenlands. En over die koffiehuizen van hun hoef ik natuurlijk niet eens te beginnen.

Maar weet je wat het is, ik begrijp het ook allemaal best wel. Ik zou het denk ik zelf net zo doen als ik een eigen taal had. Dan zou ik die ook spreken. Ja toch? Maar ja, ik ken nou eenmaal alleen maar Nederlands.'

Middenstand

Fietsend door de stad van mijn jeugd, liet ik me leiden door de straten en een gevoel van heimwee. Eerst langs de hoge kade en de grote supermarkt en daarna de afslag naar het buurtje met de kleine, wat armoedige huisjes. En daar, midden in de wijk aan de doorgaande weg was ineens een braak stuk grond waar voorheen de typische wederopbouw-portiek-flat stond, met aan de straatkant een viertal winkels.

Als ik me goed herinner, zat in de eerste winkel een witgoed-zaak die bijna nooit open was. Voor in de winkel stonden de oude, maar wel ongebruikte wasmachines en achterin lagen in stellingkasten de meest uiteenlopende onderdelen. In de tweede winkel werden gashaarden verkocht. Veel modellen hadden van die imitatie-houtblokken en zelfs in de zomer had de eigenaar vaak enkele kachels aan staan. De volgende winkel was een uitdragerij waarvan de eigenaar de hele dag oude koffie dronk. Zijn koopwaar bestond uit opgekochte inboedels en electronica die hij op onduidelijke manier in bezit had gekregen. Vooral de collectie seks-video's in de etalage herinner ik me nog. De vierde winkel tenslotte was een bloemenzaak die in een oude slagerij gevestigd was. De zaak was altijd opvalllend leeg; bij de deur stonden een paar emmers met snijbloemen en tegen de muur stond een rek met wat potten en planten. De zaak werd gerund door een jong stel, met achter de kassa de moeder van een van hen.

Er zal nu wel ergens een plan liggen om op deze plek een aantal aantrekkelijke eensgezinswoningen te bouwen, met tuinen, schuurtjes, dakterrassen en een parkeerplek achter huis. En na de oplevering zal er dan misschien nog eens een kakkerlak uit de grond omhoog komen op zoek naar zijn vertrouwde plekjes. Maar ook hij moet dan teleurgesteld constateren dat het leven doorgaat.

Op pad

De afgelopen weken bestonden voor mij uit dag in dag uit naar een televisiescherm kijken. Daglicht en geluiden van buiten vormden daarbij een hinderlijke afleiding. Er moest gewerkt worden.

Tussen de bedrijven door ving ik echter wel een fantastisch verhaal op. Het gaat over een oude boom in het bos. Zestig jaar geleden was het ook al een grote boom. En toen heeft een Duitse soldaat er zijn liefde voor Hitler in tot uitdrukking gebracht. Op zo'n tien meter hoogte heeft hij -waarschijnlijk tijdens een lange en saaie wacht- een simpel portret van zijn Führer en een swastika in de stam gekerfd. Mij is verteld over het bruggetje, het pad dat ik moet aflopen en het aantal bomen dat ik moet aftellen om op de juiste plek te komen.

Door het harde werken van de afgelopen tijd staat er voor vandaag nog veel op het programma: was draaien, stofzuigen, naar de winkel, zolder opruimen, muur sauzen en nog enkele andere dingen. Maar als ik even doorwerk, zal ik voor het invallen van het duister vanavond misschien nog net een blik kunnen werpen op wat je een schuldig landschap kunt noemen.