Ouderschap

Mooi weer leidt gemakkelijk tot een praatje met de buurman. En voor je het weet zit je met zes volwassenen en wat kinderen in een voortuin te babbelen:

'Ho Hilde niet doen. Die steentjes moet je mooi laten liggen, die zijn van de buurvrouw. Zie je wel schat, we moeten echt snel krijtjes gaan kopen voor die kleine, want ik kan het haar niet steeds blijven verbieden. En kijk, nou gaat Jurre ook al.' -'Jurre, doe maar niet jongen. Daar is niks aan die steentjes. Kom maar lekker hier, dan krijg je een paaseitje. Ho, nee niet allemaal, de rest is voor de grote mensen. Schat neem jij Renee even over, Jurre zit met dat folie in zijn mond.' -'Oh ja, Renee is echt heel makkelijk nu. Alleen de eerste weken was dat wel anders; echt een meisje zoals zij kon krijsen. We werden er wel eens raar van. Hoe was dat bij jullie eigenlijk?' -'Ja nou, met Hilde ging het altijd wel eigenlijk, maar met Carolientje was dat toch heel anders. In het begin was ze natuurlijk wat rustiger door die medicijnen, maar dat heeft ze later ruimschoots ingehaald hoor. En nu heeft ze af en toe gewoon even een huiluurtje, maar verder is ze altijd heel vrolijk eigenlijk. Je hoeft bijvoorbeeld maar met een fototoestel bij haar in de buurt te komen en dan begint ze al te lachen.' -'Eh even, waar is Jurre? Hij mag niet de straat op.' -'Die zit hier achter de stoel, maar hij stopt wel wat gras in zijn mond. Dat kan wel he?' -'Ja hoor, als het maar niet te veel wordt. Wil er trouwens nog iemand iets te drinken? Thee of koffie of een wijntje misschien?' -'Doe maar lekker een wijntje, heerlijk. Ik weet nog zo goed dat ik hier echt naar kon verlangen toen ik van Reneetje in verwachting was. Gewoon een glaasje rode wijn, heerlijk.' -'Zeg ik ruik geloof ik een luier. Wie is dat?'

Luiermaten, eerste tandjes, bevallingsscenario's, consultatiebureau, crècheperiekelen, favoriete speeltjes, peutertaal en zwangerschapsverlof. Allemaal onbegrijpelijke zaken die met wat bier en wijn toch best te behapstukken zijn.

Af

Het afgelopen jaar is er door Vrijer en Pelgrim met tussenpozen en afgewisseld met individuele projecten hard gewerkt aan een eerste gezamenlijke film.

Waar het idee voor de documentaire nou precies vandaan gekomen was bleef onduidelijk. Pelgrim meende dat het begonnen was met de oude schoolplaat die ze op een rommelmarkt gekocht hadden en volgens Vrijer had een eerder gesprek met de eigenaar van de buurtsuper het startsein gegeven. Feit was dat de beide vrienden sinds vorig jaar februari veel tijd in de film hadden gestoken. Vrijer filmde vooral en deed de montage terwijl Pelgrim de research en de productie voor zijn rekening had genomen. Lokaties zoeken, personen interviewen, cassettebandjes, lenzen en lampen regelen en muziek beluisteren die misschien bruikbaar was. Allemaal nieuwe ervaringen voor hem. Vrijer op zijn beurt spendeerde na het filmen dagen achter elkaar om alle tapes te bekijken en aantekeningen te maken. Daarna begon hij met het eigenlijke monteren en nu alles zo'n beetje klaar was, zat hij al bijna een week te knutselen met geluidslevels, kleurenfilters en lettertypen voor de titels.

Allemaal uiterst essentiëel volgens Vrijer, al kon hij zijn huisgenoot daar niet van overtuigen. Toen de laatste naam eindelijk aan de aftiteling was toegevoegd had Pelgrim enkel verzucht: 'mooi, zullen we de volgende keer dan maar weer gewoon een koe slachten om met haar bloed een muurschildering maken?'

Initiatie

Er zijn twee buurjongetjes bijgekomen. Baris en Umut. Vorig jaar waren ze er natuurlijk ook al, maar toen waren het nog een jonge en een oude peuter. Nu zijn het echte jochies.

Afgelopen zomer was Jusuf eigenlijk vooral oppas wanneer zijn broertjes eens buiten kwamen. Dan zaten ze bij hem achter op de fiets, terwijl hij fietstikkertje speelde met de andere jongens uit de buurt en bij het voetballen moesten zij de bal ophalen als die de straat op geschopt werd. De verandering zag ik al enige tijd aankomen: hoewel Baris en Umut met oud en nieuw nog wel steeds door de grote jongens werden tegengehouden wanneer ze achter een aangestoken rotje aan wilden hollen, was er bijvoorbeeld niemand meer die ingreep toen ze vervaarlijk met een schietende Romeinse kaars liepen te zwaaien. En ook zag ik ze de afgelopen tijd steeds vaker zonder dat Jusuf in de buurt was en zelfs wel eens afzonderlijk van elkaar met de andere jongens meedoen bij het knikkeren en verstoppertje spelen. De definitieve overstap kwam tenslotte afgelopen week. Ik was achter wat in de tuin bezig en ook Smoes scharrelde gezellig wat rond toen de broers het tuinpaadje opkwamen met de vraag of ze de poes mochten aaien.

Terwijl Umut behoedzaam zijn handje over de zwarte vacht bewoog keek Baris instemmend toe. Vol trots merkte hij op: 'Eerste durfden we niet. Maar nu wel.'

Poppeslok

Toen we vertrokken was de zon al enige tijd over het hoogste punt heen en rijdend over de snelweg hebben we haar zien ondergaan.

Knooppunten en invoegstroken langs bedrijvenparken gingen over in een lange rechte asfaltader door een plat, recht-toe-recht-aan-landschap. De vlakte werd slechts nu en dan verbroken door een bomenrij of kunstig geluidsscherm waar achter zich een dorp of andere plaats bevond. Verder ging het, terwijl we de laatste stad passeerden en ook het laatste licht uit de lucht verdween. Smaller werden de wegen, zonder daarbij hun doorgaande karakter te verliezen. In de donkere nacht wezen verlichte wegwijzers nu naar dorpen waar mensen koffie dronken en televisie keken. De dashboardlampjes en de radio gaven een warm bescheiden licht dat leek op de verlichte opkamers van boerderijen die knus verspreid lagen in het land. Op een viersprong namen we de weg die volgens de bewegwijzering nergen heen ging, maar ons naar vertrouwde grond zou voeren. De straatlantarens bleven achter op de kruising en na de brug werd de weg nog smaller. Om ons heen was nu alles zwart.

Achter op het erf stappen we in stilte uit onder een vonkelende sterrenhemel. Er beweegt wat vee in de stal en tussen de laarzen in de schuur ligt een kat te slapen. In de warm verlichte keuken wacht onze gastheer al met enkele glazen voor zich op tafel op ons. Hij gebaart ons stil te zijn en wijst naar het houten plafond. Van boven klinkt een zingende moeder die de nacht compleet maakt.

Discipline

Ik heb lang nagedacht en ben uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat ik meer structuur nodig heb in mijn leven.

Als ik niet uitkijk rijgen de dagen zich vormeloos aaneen, zonder dat ik geniet van het weekend of baal van een maandag. En met dag en nacht gaat het al even gemakkelijk. Ik slaap uit omdat ik het veel te laat heb gemaakt en compenseer dit vervolgens door tot diep in de nacht door te werken. En ondanks mijn diepgewortelde voorliefde voor flexibiliteit en een ongebonden leven ga ik daar met ingang van vandaag verandering in brengen. Regelmaat. Het is donderdagmiddag, vier uur en het is heerlijk weer. Dit is de eerste keer in het nieuwe jaar dat ik weer buiten op het balkon kan zitten. In de late middagzon is het behaaglijk warm, op de achtergrond klinkt een carillion, ik heb witte wijn, dadels en wat chips en de kat scharrelt ook wat rond. En weet je wat het mooist is? Dit mag. Dit móet.

Vanaf vandaag tracteer ik mezelf iedere donderdagmiddag om vier uur op een borrel.


(Vryage)

Misplaatst

Dit is een foto die ik afgelopen weekend genomen heb en ik weet nog precies waar, wat en waarom ik gefotografeerd heb. Maar als ik me nu voorstel dat ik dit tafereel voor het eerst zie, dan doet het me denken aan een bos uit mijn jeugd.

Het bos -of liever wandelpark- was vroeger het landgoed van een adelijke familie en kenmerkend is vooral de unieke bomenverzameling. Ook de kassen met een enorme kaktus-collectie en de volieres zijn in de wijde omtrek bekend. Maar voor ons als kinderen was 'de grot' de belangrijkste attractie. Het was een tunnel die oorspronkelijk diende om bederfelijke waar gekoeld in te bewaren, maar voor ons was het een restant van een oud kasteel dat hier natuurlijk ooit gestaan moest hebben. Verder was er een hele hoge uitkijktoren en aan het eind van het bos, waar de weilanden begonnen was een klein kluizenaarshuisje. En in dat bos zou ook best deze ommuurde ruimte hebben kunnen staan. De plek zou dan natuurlijk 'de wensput' genoemd worden en was dan waarschijnlijk zo'n eeuw geleden op deze manier ingericht als bezinningsplek, omdat de puissant rijke familie aan de buitenwereld had willen tonen dat het in het leven niet gaat om titels, bezittingen en politieke invloed, maar juist om nederigheid en verstilling. En er zouden dan misschien wel verhalen de ronde doen over mensen die zich hier verhangen hadden of over een baron die zijn gasten de stuipen op het lijf joeg door bij nachtelijke bezoeken één van zijn bedienden met een laken over het hoofd, rammelend met kettingen en jammerlijk kreunend tevoorschijn te laten komen uit de put. Ja, zo zou het allemaal best eens geweest kunnen zijn.

Wrang alleen dat 118 Duitse en 72 Franse soldaten in augustus 1914 het leven moesten laten, zodat hun monument mij op dergelijke ideeën kon brengen.

(Vryage)