Opgebroken straat

Ik moet twee mij onverwachts tegemoetkomende vrachtwagens ontwijken en daarna is er plotseling geen wegdek meer.

Voor mij maakt een man met grijzend haar op een mountainbike; gekleed als acrobaat, rechtsomkeer. Zelf kies ik er voor om over de nieuw aangelegde stoep te fietsen zonder daarbij de voetgangers tot last te zijn. Midden op het trottoir loopt een man in een stijlvol grijs pak, met in zijn hand een emmer vol gereedschap. Hij heeft geen haast en daardoor kan ik wat om mij heen kijken. In een in aanbouw zijnd winkelpand buigt een staalvlechter schijnbaar moeiteloos en met zijn blote handen een centimeters dikke staaf ijzer. En de stratenmakers lopen ondanks het vroege en nog frisse uur allemaal al met ontbloot bovenlijf rond. Eén van hen lijkt trouwens een zandtaartje te willen maken. Voorovergebogen brengt hij met twee handen een bultje zand bij elkaar. Op het hoopje plaats hij heel nauwkeurig een geel balletje en dan doet hij de afslag met een kapotte schep. Het zou me denk ik niet eens verbaasd hebben als op dat moment plots een confetti-fontein was gaan spuiten of de eigenaar van de bloemenzaak was gaan dansen.

Nog juist weet ik twee mannen in bakkerskleding te ontwijken, die naar het lijkt zakken meel naar een betonmolen brengen. Vanaf hier is het wegdek weer in orde en kan ik gewoon verder op straat fietsen.

Vacuüm

Na aankomst leek deze foto me gister wel een goede illustratie van mijn reisgevoel.

Ik kan eigenlijk heel weinig met reizen per vliegtuig. De wachttijd voor en na vertrek duurde in mijn geval langer dan de reis zelf, terwijl je vroeger met paard en wagen op zijn minst enkele weken onderweg zou zijn geweest. En daarbij komt nog eens dat we al in de lucht waren voordat ik me realliseerde dat ik even uit mijn boek op moest kijken voor dit speciale moment. Even later had ik nóg zo'n ervaring: onnadenkend volgde ik de borden naar de bagageband en de uitgang, alsof ik nog op Schiphol liep. Tijd en afstand lijken er gewoon niet toe te doen als je je op deze manier verplaatst. Ik heb zelfs wel eens gehoord dat ze met atoomklokken hebben aangetoond dat je de tijd feitelijk verandert door te vliegen. En even later zit je dan in een vreemde stad in een vreemd appartement met buiten vreemde geluiden achter je laptop je dagelijkse werk te doen. Dit is je thuis voor de komende week en van de stad zul je eigenlijk niet veel meer te zien krijgen dan je uitzicht.

Zo dacht ik eerst over deze afbeelding. Gisteravond zijn we naar een café om de hoek gegaan, waar ze eenvoudige, vette maaltijden serveren en grote pullen bier. Daarom weet ik nu dat deze foto veel beter mijn kater illustreert.

Verleidelijk

Aan het tafeltje naast ons zitten een meisje en twee jongens. Ze heeft gelaatstrekken die je hier niet veel ziet.

Haar gezicht is open, met een frisse blik. De kaaklijn is krachtig, haar mond valt van nature een beetje open en ze heeft een mooie rechte neus. Haar kledingkeus is weinig bijzonder, maar past haar goed. Terwijl ik haar vanuit mijn ooghoek observeer, realliseer ik me dat ik haar zou durven aanspreken. Ze is aantrekkelijk, maar net niet zó knap dat ik er onzeker van wordt. 'Inderdaad jouw type' beaamt mijn gastheer.

Tijdens het vervolg van onze maaltijd zie ik hoe ze een doos met kleine sportschoentjes tevoorschijn haalt die ze omstandig aan haar tafelgenoten laat zien. Eerst denk ik nog dat ze de schoentjes aan iemand kadeau gaat geven, maar ze houdt ze te lang vast en ook de twee jongens lijken te zeer geinteresseerd in het babyschoeisel. Blijkbaar weet ze het nog niet lang, want er is nog niks te zien. Wanneer ze op het punt staat te vertrekken, vertelt ze haar vrienden iets waar deze om moeten lachen.

Terwijl ik haar nakijk naar de tramhalte aan de overkant, geeft mijn gastheer de vertaling: 'Ze zei dat ze er naar uit ziet om straks met haar kinderwagen een zekere Ema op te wachten en ze zei dat ze Ema's reactie dan wel eens wilde zien als Ema's man daar dan toevallig ook was.'

Mazenjager

Hoe zal ik hem beschrijven. Hij komt wat verward over. Grijze pantalon, versleten riem waarvan het uiteind los hangt, schoenen waarvan je je afvraagt waar je zoiets nog kunt krijgen en een overhemd met frisse streep, waarschijnlijk gekocht bij een textiel-discounter. Ook heeft hij een linnen schoudertas bij zich met spul er in. Na de onvermeidelijke begroeting begint hij ongevraagd te praten:

'Maar weet u, het ís vandaag toevallig inderdaad een goede dag. Want weet u, het is zoals ik altijd zeg, het is maar hoe je naar de werkelijkheid kijkt. En als je dan goed op let, dan kun je soms ineens een kans zien waar je anders zomaar aan voorbijgelopen was. Begrijpt u wat ik bedoel? Kijk ik bedoel, het is eigenlijk net zoals in die ene film weet u wel, die film over die man die al die pakjes yoghurt koopt omdat hij iets gevonden heeft. En dat hij dan allemaal airmiles kan krijgen ofzo en daar niet voor hoeft te betalen. Maar dat is dus niet alleen in de film zo. Want als je dus goed op let en om je heen kijkt, dan zie je dus dat dat soort dingen dus ook in het echt kunnen gebeuren! En dat had ik dus vandaag. Ja meneer, vandaag had ik dat, dat ik ineens ik zal maar zeggen een gat in het systeem zag. Zomaar een klein dingetje waar nog niemand aan heeft gedacht. En daar ga ik nu dus iets mee doen. Want ik had dus een electriciteitskabel gekocht die precies 10, 99 kostte en dat heb ik toen met mijn bankpasje betaald want anders rekenen ze te veel. Maar toen ik dus thuis kwam bleek het niet de goede kabel te zijn dus toen heb ik hem terug gebracht en mijn geld terug gekregen. Maar die 99 cent die krijg je natuurlijk niet terug. Want ze geven je gewoon elf euro en dus één cent te veel. En die heb ik dus gewoon gekregen! Daar hoefde ik niks voor te doen. En daar zit het hem dus in, in dat afronden van die bedragen. Want toen dacht ik dus, als ik dat nou eens met veel meer dingen ga doen. Dat ik van iets heel veel ga kopen en het dan weer terug breng. En dan dus niet zomaar een beetje, maar echt met hele grote aantallen tegelijk. Dan kan dat dus best eens wat gaan opleveren, denkt u niet.'

Ik wilde mijn gesprekspartner er juist op attenderen dat je met de huidige afrondingsregels nooit meer dan twee cent winst kunt hebben per transactie, toen hij zelf dit punt al benoemde: 'Maar dan moet je niet met bedragen van 99 cent werken, want dat gaat te langzaam, dan moet je artikelen uitzoeken met 98 cent, want dan gaat het twee keer zo snel.'

Kraamtijd

De jonge-vader in de rij voor de kassa oogt vermoeid en kwetsbaar. Hij is ongeschoren, heeft diepe wallen onder zijn ogen en ondanks het frisse weer draagt hij onder zijn jas alleen een versleten t-shirt.

Zijn vrouw of vriendin zal thuis wel afgepeigerd in bed liggen, terwijl een bazige kraamhulp de scepter over de huishouding zwaait. En ondertussen ligt in een wiegje dat onbegrijpelijke nieuwe leven, met armpjes, voetjes en een hoofdje. Een wezentje dat geluid maakt als het wakker is en eens een volwassen mens zal worden. Nu is het echter nog niet veel meer dan de zwakke plek van zijn vader.
Buiten op straat en hier in de winkel gaat alles ondertussen zijn gewone dagelijkse gangetje. Fietsers en automobilisten bestrijden als altijd op straat elkaars bestaansrecht en binnen gaat de verkeersopstopping verder met mandjes en karretjes. Ook de jonge-vader probeert op te gaan in de drukte. Hij zoekt zijn gebruikelijke uitstraling en houding maar vindt die niet. Naast de standaard levensbehoeften heeft hij ook 'baby-wasmiddels', luierdoekjes en een tube zalf in zijn mandje zitten en dat voelt heel anders. Zijn wereld staat op zijn kop en draait gewoon door.

Voor hem bij de kassa staat een meisje met een rol beschuit en een doosje roze muisjes en hij hoort zichzelf vragen of er bij haar in de familie ook een kindje geboren is. 'Nee hoor' is het verbaasde antwoord, 'ik vind het gewoon lekker.' Geschrokken mompelt de jonge-vader wat excuses, terwijl hij onhandig zijn boodschappen afrekent en naar huis vlucht.

Vakantieleed

'Hé, lang niet gezien man, op vakantie geweest?'

'-Ja zeker, een maand naar Suriname geweest. Echt heel lekker, ja. Ik was er al zeker zo'n vijf jaar niet meer geweest, dus dat werd wel weer eens eventjes tijd. En dat weer natuurlijk hè. Ik moet hier nu echt weer eventjes wennen hoor. Maar het is daar wel heel erg veranderd sinds ik er voor het laatst was. Het is daar nu allemaal tourisme. Nederlanders, Amerikanen, Brazilianen, Colombianen. Echt iedereen wil daar nu heen en dat zie je ook aan de economie. Je ziet nu nergens meer een kapotte auto, maar alleen nog maar mooie wagens. En overal wordt gebouwd. Niet door de regering, maar door de mensen zelf.. Precies, dat zeg ik: dat is heel belangrijk. Maar het is ook wel goed om weer thuis te zijn hoor. Ja toch? Ja nou, want eigenlijk zou ik vorige week al thuis komen. Maar ja, ik had last van die vertraging hè? Dus toen moest ik mijn werk bellen enzo dat ik pas later terug zou komen. Maar daar hadden ze gelukkig wel begrip voor hoor.. Ja, dat was wel eventjes vervelend natuurlijk. Daar reken je niet op. Ook met de politie enzo, dat ze me meenamen naar het bureau. Want daar ben ik toen twee dagen geweest. Nou dan duurt een dag lang hoor als je met handboeien vastgemaakt ligt aan een houten bank. Dat is echt geen pretje hoor. Want toen bleek dus dat ze me de hele tijd al in de gaten hadden gehouden. Ik wilde er gewoon goed uitzien weet je wel, met kleren en sieraden enzo. Maar dat had iemand dus gezien ofzo en toen waren ze dus het een en ander gaan denken, denk ik. Nou dus toen ik op het vliegveld kwam stonden ze daar al mooi voor me klaar met zeven politieauto's! En ik heb ze nog zo gezegd: jullie maken een fout. Maar ja je weet hoe dat gaat, dus ze namen me toch gewoon mee. Dus nou zit ik zo van: bij wie kan ik hierover klagen, want ik kan dit zo natuurlijk niet zomaar laten gebeuren. Maar ik heb gelukkig een hele goede advocaat die zo voor me naar Suriname vliegt. Dus van mij zijn ze voorlopig nog niet af.'