Nieuwe hond

Sind kort heeft Ome Cor een nieuwe hond. Het zwarte beestje is een pup van vijf maanden en de buurtkinderen zijn erg geïnteresseerd. 'Ja, dit is Kelly want ik wilde eigenlijk een mannetje en toen heb ik toch een vrouwtje gekregen. Dus toen heb ik haar maar Kelly genoemd.

Nee, die andere hond heb ik niet meer. Die was al 12 jaar en dat is bijna 86 jaar. Hij kon zijn pootje niet eens meer goed optillen als tie wilde plassen en lopen kon die eigenlijk ook al geeneens meer goed. Nou daar zou jij toch ook niks aan vinden, als je niet meer lekker kon voetballen? Ja toch? Dus die heb ik toen weg laten gaan. Toen is tie gaan slapen en toen is hij dood gegaan. Ja, ik ben toen met hem naar de dierenarts gegaan en die heeft hem twee prikkies gegeven. Twee injecties, zoals wij die ook wel eens krijgen van de dokter. En van de eerste is tie toen gaan slapen; eigenlijk gewoon een narcose zoals wanneer je naar het ziekenhuis moet. En door het tweede prikki is tie toen niet meer wakker geworden. En nou is tie dood en heb ik hem laten cremeren; net als bij mensen. De een laat zich begraven en de ander wordt gecremeerd. Maar deze is nog jong, dus die zal nog wel even een tijdje bij me blijven.

Nee Kelly, niet doen! Wat zég ik nou! Ja ze is nog heel jong en ze stopt alles nog in haar bek om te kijken wat het is. Ja een beetje zand is natuurlijk niet erg, want dat komt er van achteren wel weer uit. Maar toen jij nog klein was mocht jij van je moeder ook niet zomaar de hele zandbak leegeten.'

Verstorend

In de buurt van mijn vaste plekje in de bibliotheek bevinden zich de werkkamers van het personeel. Bijna dagelijks zie ik Jan, Beachboy, Meisje, De Nieuwe, Verstoft en Dragonder heen en weer lopen. Ik stel mij voor wie ze zijn en wat ze doen. Vooral drs. Eveline Schiebeek weet in de regel mijn aandacht te trekken.

Recht tegenover mijn tafel, staat haar naam op het bordje bij de deur. Ze heeft haar kamer zakelijk ingericht en ze onderhoudt een hartelijk contact met de andere vrouwelijke collega's van haar leeftijd. Tegenover mannelijke collega's is ze een onschuldig giebelend meisje en de dames op leeftijd benadert ze alsof ze hun dochter is. Ze draagt kleding die nauwelijks opvalt, maar wel goed past. Verder telefoneert ze veel en ik hoor haar regelmatig stukken tekst typen. Misschien heeft ze wel een hele leuke baan. Soms vraag ik me af wat ze denkt als ze mij 's ochtends weer op mijn plek ziet zitten. Zou ze zich ooit afvragen waar ik mee bezig ben? Voor de zekerheid zorg ik er voor dat er regelmatig afwisseling is in de boeken en de papieren waar ik aan werk, zodat ze niet te gemakkelijk zal denken dat ik maar steeds aan het zelfde project werk. Eigenlijk zou ik haar gewoon eens moeten groeten en dan zou ik ook terloops haar voornaam kunnen noemen. Misschien heeft ze dan ook wel zin in een kopje koffie. En dan zal blijken dat we ook professioneel een heleboel voor elkaar kunnen betekenen.

Door de stille ruimte klinkt plots luid Evelines heldere stem. Achter de gesloten deur bijt ze haar gesprekspartner toe: 'Nee jij luistert naar mij! Dat soort gekonkel achter mijn rug om pik ik niet! Had je soms gedacht dat ik dat niet door zou hebben? Nou dan kun je maar beter direct je bureau leeghalen, want dan regel ik vanmiddag nog een exitgesprek voor je!'

Schaarste

Wanneer ik het café binnen kom, vang ik bij de deur al een flard op van een gesprek over het verschil tussen Pet Sounds en Sgt. Pepper; bekeken vanuit een historisch perspectief. De toon is gezet.

Waardevolle avonden aan de bar heb ik hier doorgebracht met de Schrijfgenoot. Na een tweede of derde biertje namen we dan een viltje en op de lege achterkant schreven we dan elk een kort verhaal waarin een actueel thema en bier vervlochten werden. Nu ben ik hier alleen. Bij de deur zitten zoals gezegd de twee muziekliefhebbers en de bar wordt op dit uur van de dag bevolkt door de vaste vroege klanten. Vanaf de bank bij de muur zie ik dat er weer Westfleteren te krijgen is. De leveransier schijnt een nieuw contact binnen de kloostermuren te hebben, waardoor dit schaarse abdijbier eindelijk weer voor €11,- per flesje gedronken kan worden. Levendig herinner ik me de avond waarop de Schrijfgenoot en ik 'de acht' geprobeerd hebben. De dop hebben we toen per ongeluk onder de bank laten vallen en als het goed is ligt hij daar nog steeds. Een kroonkurk is geen erwt en ik ben geen prinses, maar het gevoel is er wel.

Rwanda leek nog nooit zó ver weg.