woensdag, mei 20, 2009

Aanpassingsvermogen

Een voltijds kantoorbaan is best een hele omschakeling als je al sinds jaar en dag gewend bent helemaal je eigen gang te gaan. Twee en een halve maand ben ik nu bezig en ik ga vooruit.
Koffie halen en koffie drinken; met collega's praten over van alles behalve de essentie. Dat soort dingen. De bekroning op mijn integratieproces leek eind vorige week de verhuizing van mijn werkplek te zijn. Ik ging moeiteloos op in de procedure. Er werden stickers op mijn pc geplakt en m'n schamele kantoorbezittingen deed ik in een groot blauw plastic krat. Vooraf ging ik mijn nieuwe kamer inspecteren en nadien sprak ik teleurgesteld over het uitzicht dat er niet beter op werd. De feitelijke verhuizing was tijdens mijn vrije dag, zodat ik maandagmorgen direct weer aan de gang kon alsof er niets veranderd was. Maar op dat moment moest ik constateren dat de vermeende bekroning eerder het begin van het échte kantoorleven inhield: Op mijn nieuwe kamer begroeten mensen elkaar met een jolig bedoeld 'Goeiemochel'. En werknemers zijn als kinderen zo vrolijk dat ze voor de grap door een glazen wand kunnen meelezen op het computerscherm van de secretaresse. De moed zonk mij bij binnenkomst in de schoenen.
Vanochtend moest ik voor een vergadering en een speciale research-opdracht buiten de stad zijn. Zodoende meldde ik me pas om half drie op kantoor en tot grote hylariteit van mijn nieuwe collega's deed ik dat met de opmerking: 'Sorry, ik heb me verslapen'. Ik ben een snelle leerling.

zondag, mei 17, 2009

Moederdom

Twee jaar geleden lag mijn lief rond deze tijd nog zwaar in de lappenmand. Kinderen baren is niet gezond weet ik sindsdien. In die zelfde tijd maakte ik voor het eerst kennis met Bianca. Bianca woont aan het begin van de straat en de breedte van haar heupen is ongeveer gelijk aan een derde van haar lengte. Ook haar schouders, buik en borsten zijn enorm:
Bijna brullend feliciteerde ze me terwijl ik eigenlijk haast had om nog snel even voor sluitingstijd iets belangrijks te kopen. Terwijl ik de gelukswensen routineus in ontvangst nam, stelde ik me in op het geven van wéér de zelfde antwoorden op de standaard vragen. Maar het liep anders. Bianca begon over haar eigen recente ervaringen met zwangerschap en bevallingen. Trots en bijna uitdagend vertelde ze hoe ze net haar zevende had gekregen. Pas híerdoor wist is wie ze was. Ali had me namelijk verteld over zijn pasgeboren broertje en daarbij had hij ook verteld hoe vol het huis nu was. Om toch iets gemeenschappelijks uit te kunnen drukken noemde ik Ali's naam maar. Ook Jusien kwam ter sprake, evenals de oudste zoon Baris die ik wel eens gedag zei. In één adem voegde Bianca de namen van de vier anderen hier aan toe, om als klap op de vuurpijl te besluiten: 'En nu ga ik voor nummer acht!'
Dat was dus twee jaar gelden. Sinds gister hangen er weer balonnen bij Bianca's voordeur. Nummer negen is een jongetje.

dinsdag, mei 05, 2009

Weg van de snelweg

Samen met mijn lief maak ik een wandeltocht van enkele dagen. We volgen de voetsporen van de heilige Ludger, die in 804 tot eerste bisschop van het bisdom Münster werd benoemd. Maar ergens wringt de schoen.
Even voorbij de plek waar de N348 bij Zutphen op hoge betonnen pilaren over de IJssel dendert, is Ludger rond 794 de Achterhoek ingetrokken. Hij deed dit om de tot dan toe heidense Saksen het evangelie te brengen en een onlangs opgericht monument herinnert aan deze gebeurtenis. Dat de rivier in de loop der tijd zijn stroom ettelijke malen heeft verlegd en dat deze exacte plek zoveel eeuwen geleden waarschijnlijk niet eens bestond, doet daar niets aan af. Langs pitoresque weggetjes en rommelige boerenerven voert het pad ons mee naar de plekken die de missionaris heeft bezocht. Zo is er een contract bewaard gebleven waaruit blijkt dat Ludger een stuk grond verpachtte aan de eigenaar van een boerderij met de naam Widapa. Nu staat op die plaats een ongeïnspireerde bakstenen herinneringszuil. Ook bezoeken we de kerk die de Godsman eeuwen geleden in deze buurt stichtte. Het gebouwtje van hout en leem is door de vele verbouwingen en uitbreidingen inmiddels onherkenbaar groot en modern geworden en de preken die er tegenwoordig gehouden worden zouden de missionaris vast onbegrijpelijk voorkomen. Onze weg voert verder langs eenzame zandpaden die al evenmin een historische sensatie op kunnen wekken. Ik zie te veel sporen van wandelschoenen en fietsbanden.
Pas op de laatste dag van onze tocht lopen we kilometers rechtdoor, evenwijdig aan een serie bulten die 1200 jaar geleden de snelste en enige weg door het omringende moerasgebied vormden. Dáár heeft Ludger gelopen, terwijl hij recht op zijn doel af ging. En zou hij anno-nu de reis nog eens over moeten doen, dan koos hij vast en zeker voor het beste equivalent: de snelweg.