Nadagen

Het is weer donderdagmiddag en het is gezellig druk op het terras. De Kleine Reisgenoot drinkt chocomel en knabbelt van zijn zoutjes. Ik drink het bier van de maand en zie dat de bomen verkleuren.

Vorig jaar nam ik me enkele malen voor een stukje te schrijven over dit seizoen. 'Dagen van koper' zou ik het noemen; 'Herfstbronst' of 'Geladen dagen'. Rond deze tijd stralen armoedige neoklassieke gevels in de vroege ochtendzon altijd als Toscaanse palazzo's. Overdag wil de frisheid net niet meer uit de schaduwen wijken en 's avonds is er soms nevel. Het zijn de kleuren, de lichtval en de tinteling in de lucht. Het is de onzekerheid of er morgen misschien niet nóg weer zo'n laatste dag komt. Er heerst een gevoel van urgentie en ik voel een hunkerend diep verlangen. De afgelopen tijd heb ik aantekeningen gemaakt over een lief meisje in de trein naar Brussel en over hoe ik nu zeker weet dat ik een tegenvoeter in Afrika heb. Ook heb ik me laten inspireren door de meest westelijke kroeg van Europa. Verder waren er vreemde telefoongesprekken, schrijnende burenruzies en mooie archiefvondsten. Twee vriendinnen roddelen over een collega en twee collega's klagen over een klant. Aan het derde tafeltje wordt de lokale politiek verklaard en achter mij zit een verliefd stelletje. Samen met de Kleine Man krabbel ik bierviltjes vol rondjes, krassen en krullen.

Dit mag de laatste mooie dag van het jaar zijn. Het was fijn, bedankt, tot ziens.