zaterdag, juli 30, 2005

Dwaallicht

Wanneer mogelijk, mijd ik de doorgaande wegen. Ik kies de oude straatjes en de vergeten pleintjes; de plekken waar verrassingen schuilen.

Met hele andere dingen aan mijn hoofd, realiseerde ik me pas na enige tijd dat het meisje al een poosje voor me uit fietste. Wanneer ze een scherpe bocht maakte, kon ik zien dat enkele losse kabels opstaken van haar stuur. En ook de rest van haar rijwiel had betere tijden gekend. Haar rijgenot had daar echter ogenschijnlijk niets onder te lijden. Met haar rug recht, trapte ze energiek maar dromerig vooruit. Uit de bewegingen van haar hoofd bleek dat ze bijna overal aandacht voor had, behalve voor het verkeer. Voor iedere afslag gaf ze wel keurig haar richting aan, maar dat was meer als streelde ze de voorbijstrijkende zomerlucht; waarop ik niet anders kon dan haar aanwijzingen volgen. Mijn reisdoel was ik voor het moment vergeten. Ik liet me gewillig leiden. Ze fietste alsof ze licht zweefde, met de speelse lokken golvend over haar tengere schouders en haar gracieuze handgebaren als van een sierlijke syrene.

Uiteindelijk raakte ik te ver uit mijn koers en moest ik haar laten gaan. Ik keerde op de weg. En het had me niet verbaasd, wanneer ik op dat moment aangereden zou zijn en het bewustzijn zou hebben verloren. Maar vlak voor dat moment zou ik dan zeker nog hebben gezien hoe het meisje met fiets en al van de grond was losgekomen en mij verderzwevend was voorgegaan.

11 Comments:

Anonymous Anoniem said...

Zo te kunnen schrijven is waarlijk een gave. Meesterlijk!

1:47 p.m.  
Anonymous Anoniem said...

Mijn vlucht was naar een kleurige toren; vandaaruit is er zo'n mooi uitzicht over de gehele stad. Met dit heldere 'zwerk' vandaag is de einder zo prettig ver weg!
Aan de voet van dit kleurige bouwsel ligt de 'hof der muzen'. Mocht u ooit de weg even kwijt zijn Vryage, kom drink daar met mij een glas, dan zult u spoedig uw epische reis kunnen vervolgen.

3:29 p.m.  
Blogger Chantal said...

Kleine straatjes e.d. hebben veel meer te vertellen dan doorgaande wegen.....

11:09 a.m.  
Anonymous Anoniem said...

Hihi, goed beschreven. Ik stel me een Griekse godin voor, in een halfdoorzichtige tuniek, de haren los, wapperende lokken (zoals je al zei) en de blik naar de hemel gericht.

7:49 p.m.  
Anonymous Anoniem said...

Mooi en beeldend stukje, ik zie 't zo voor me.

7:55 p.m.  
Anonymous Anoniem said...

Hmmm, dromerig achter het stuur, dat ken ik, haha. Maar fietsen kan dan ook zo hemels ontspannend zijn. Vooral de 'vrijheid' in vergelijking met de gestresseerde bestuurders ;-) By the way, aangename site, door een simultaan moment hier beland...

2:12 a.m.  
Anonymous Anoniem said...

Prachtig Vryage! Prachtig

9:18 a.m.  
Anonymous Anoniem said...

Ik lette gisteren extra op. Het viel me op hoeveel blonde meisjes er nog een hand uitstaken alvorens af te slaan.
(Ik had Verwacht dat vooral oudere mensen dit deden)

9:22 a.m.  
Anonymous Anoniem said...

Tja, oude straatjes en vergeten pleintjes.... een pleintje waar je geen stadsgeluiden hoort, wat gras tussen de tegels. Rondom het bankje dat er uiteraard staat, wat nonchalant onkruid. Vooral niet te netjes onderhouden.

2:19 p.m.  
Anonymous Anoniem said...

volgens mij zweef jij nog! :-)))
dom van je om van koers te veranderen; bang om de sleur te doorbreken?

11:36 p.m.  
Anonymous Anoniem said...

@curieuzemosterdpot: Zelfs het blind achter betoverende vrouwen aanlopen is sleurgevoelig.

2:04 a.m.  

Een reactie posten

<< Home