Het gasthuis 10
Het vereist een lange adem, maar eindelijk lijkt de voltooiing nu in zicht. Langzaam maar zeker wordt aan de vele uren interviews en sfeerbeelden een coherent verhaal onttrokken.
Toen ik vanochtend plaats nam naast mijn editor en met hem zijn vorderingen van de afgelopen dagen bekeek, moest ik terugdenken aan de tekenlessen jaren geleden op school. Ik zag mezelf weer staan achter de tekentafel met daarop het blanke vel papier. Of ik er nu met verf, wasco, of houtskool op ging werken deed er niet toe. De eerste stap bleef het zelfde en was altijd even moeilijk: 'het witte vlak overwinnen'. Soms treuzelde ik een halve les, eer ik de eerste lijn dorst te zetten. Soms duurde het zelfs langer. Maar tenslotte was de uitkomst eigenlijk altijd het zelfde: in een woest gebaar zette ik dan een paar krassen of streken die niets met de geplande afbeelding van doen hadden en die ik later ook weer zorgvuldig wegwerkte. Het was simpel een manier om me door mijn angst voor de eerste stap heen te helpen.
Terwijl ik zijn werk van het begin af ongedaan begon te maken, vertelde ik de editor dat ik hem dankbaar was voor het behalen van de eerste overwinning.
(Vryage)
Toen ik vanochtend plaats nam naast mijn editor en met hem zijn vorderingen van de afgelopen dagen bekeek, moest ik terugdenken aan de tekenlessen jaren geleden op school. Ik zag mezelf weer staan achter de tekentafel met daarop het blanke vel papier. Of ik er nu met verf, wasco, of houtskool op ging werken deed er niet toe. De eerste stap bleef het zelfde en was altijd even moeilijk: 'het witte vlak overwinnen'. Soms treuzelde ik een halve les, eer ik de eerste lijn dorst te zetten. Soms duurde het zelfs langer. Maar tenslotte was de uitkomst eigenlijk altijd het zelfde: in een woest gebaar zette ik dan een paar krassen of streken die niets met de geplande afbeelding van doen hadden en die ik later ook weer zorgvuldig wegwerkte. Het was simpel een manier om me door mijn angst voor de eerste stap heen te helpen.
Terwijl ik zijn werk van het begin af ongedaan begon te maken, vertelde ik de editor dat ik hem dankbaar was voor het behalen van de eerste overwinning.
(Vryage)
posted by Vryage at 12:00 a.m.
9 Comments:
Ja zo is het vaak;
De eerste letters op papier, of scherm.
De eerste bewegingen op de nog open dansvloer.
En ook de eerste uitgesproken woorden in een nieuwe groep mensen.
Gewoon beginnen.
Alle begin is moeilijk, maar als dat er eenmaal is....
Zo heb ik mijn scriptie geschreven: 's avonds een fles wijn en dan gaan schrijven. 's ochtends schrappen en verbeteren en bij een nieuw hoofdstuk weer een fles wijn. Het is nog steeds een wonder dat ik geen alcoholist ben.
de eerste letter,
het eerste woord,
de eerste indruk,
de eerste reaktie,
allesbepalend ..
of nikszeggend ..
Jaren geleden maakte ik radiodocumentaires. Het eerste moment aan de montagetafel met de technicus vond ik altijd het meest spannende. Het was het moment waarop je met alle verzamelde stenen een huis ging bouwen. Helaas zijn de documentaires geschrapt en de technici wegbezuinigd.
net zo vaak heb ik moeite een titel voor een logje te bedenken.
hoe vaak zet ik niet een aantal punten om dan na het plaatsen van de tekst of foto's pas een pakkende titel te bedenken.
bedankt voor je bezoekje!
als ik weer iets plaats over bokaaltjes of hun inhoud, zal ik je ff inseinen! ;)
Schrijven is sowieso schrappen; ik schrap meer dan dat ik schrijf, soms! Ben wel benieuwd naar het resultaat van je noeste arbeid.
De voldoening als iets moois ontstaat...
Hé, dat had ik ook wel. Als we in de lagere school een tekening mochten maken, en je een thema had opgekregen, was ik altijd nog in de weer tijdens de laatste minuten van de les, alhoewel de rest van de klas al gezellig aan het tateren was.
Een reactie posten
<< Home