Ondertoon

Bij de camping worden ook kano's verhuurd en terwijl de meeste anderen in de groep gezamenlijk in de boot gaan, wil ik liever alleen voluit.

In het kleine haventje is het eerst nog een heel gedrang. Achter elkaar worden bij het kleine gammele stijgertje boten te water gelaten en steeds herhaalt zich weer het zelfde ritueel: wiebelen, giebelen en onhandig peddelen. Het water in dit doodlopende stuk is vies. Het traagstomende water laat hier allerlei ongerechtigheid achter; zwerfvuil, dode waterplanten en een vettige laag op het oppervlak. Eenmaal zonder omslaan door de drukke nauwe sloot gekomen en op het open water, haal ik dan ook opgelucht adem en beweeg ik mezelf met krachtige slagen vooruit. Mijn oude blessure zal zodadelijk wel weer gaan opspelen, maar dat doet nu niet ter zake. Het water ligt er prachtig rimpelloos bij in de brandende zon en ik bedenk me dat ik geen water bij me heb. Terugkeren is nu echter geen optie. Ik heb er wel wat dorst voor over om de groep zo snel mogelijk achter me te laten en van de omgeving te gaan genieten. Een paar jaar geleden was dit nog een vervuild stuk achterland en dankzij Europese subsidies en intensief flora- en faunabeheer is daar nu een prachtig stuk natuur van gemaakt. Op sommige plekken is het water niet eens meer te zien door de woekerende waterlelies en in de rietkragen zie je overal verlaten en al half weggerotte nesten. Ook enkele enorme vissen die dood voortdrijven laten zien dat het hier goed gaat. Zoals gezegd is het een stralende dag en op het water voel je dat dubbel zo hard. Wanneer dan ook na enige tijd roeien de scherpe glasvezelrand in mijn rug begint te snijden, trek ik met enige tegenzin mijn t-shirt uit om er een kussentje van te maken. Ik zal van dit uitstapje terugkeren als een rivierkreeftje.

Met een pijnlijke rug, verkramptje benen, spierpijn in armen en buik, een verbrand bovenlijf, een bonzend hoofd, een droge mond en wat misselijkheid hang ik op het terrasje aan het water. En ik zou het zó weer doen.