Overschat

In honderd jaar is er nooit iets verbouwd aan dit pand en alles staat volledig volgepropt. Stoelen, lampen, planten, tafels, kranten, beeldjes, rekjes, potjes, lijstjes, flesjes. Ik uit mijn verwondering en krijg te horen dat dit allemaal niet relevant is; het gaat om de vaste collectie en die is boven.

Vanaf de overloop val ik van de ene verbazing in de andere. Ik wordt drie minuten alleen gelaten in een kamertje met sculpturen uit visgraat: Inuït op een hondenslee, een giraffe, de Lockheed-affaire, de gijzeling op de Franse ambassade, een levensgrote buste van een man. Allemaal graten. Perverse schoonheid. Alles genummerd en gedocumenteerd in een catalogus. Ik laat me meevoeren naar de slaapkamer. Alle wanden hangen vol schilderijen en collages. Alles genummerd en in ondeelbare vlakken geschikt. Los van elkaar heeft het werk geen betekenis. Het schilderij van Congo bij het masker uit Afrika bij het masker van Medusa, bij het beeld van Eudipus, bij het schilderij van 'oh die poes' Poekie. De catalogus beslaat vijfhonderd pagina's beschrijvingen, toelichtingen, biografische uitweidingen en schematische tekeningen van de opstelling. Drie jaar schrijfwerk dat samen met foto's van ieder object bewaard wordt in de brandkast. Talrijke gedenkborden voor een overledene en vooruitwijzingen naar de eigen zee-begrafenis. En dan door de doorloopkast naar de wereldkamer. Links Amerika, rechts Europa, met als overbrugging de Afrikaanse leeuw en de Leeuw van Judah. Een rookgordijn, het bamboegordijn, het millenium. Weer terug op de overloop, ordners vol getypt papier. Onderzoek naar geheime samenzweringen tegen Hitler, door de Britse en Hollandse Kroon. Een familiegeschiedenis die nooit gepubliceerd mag worden, de autobiografie waar nog twee keer vijf jaar van geschreven moeten worden. En nog is het verhaal niet verteld.

Ik dacht een prachtig ervaring op te gaan doen. Maar inmiddels schrijf ik een nachtmerrie van me af.