Arbeidsperspectief

Ik heb ooit een kort moment gedacht dat ik ingenieur bij de NASA wilde worden. Daarvoor zou je namelijk tot na je veertigste moeten studeren. Andere ambities uit mijn jeugd herinner ik me niet meer.

Of ik een baan had; wat voor baan ik had; wat voor werk ik deed. De drie vragen werden in één salvo op me afgevuurd. En kort daarop volgden op gelijke wijze: 'Verdien je daar ook wat mee? Hoeveel verdien je daar mee? Je verdient daar zeker ook wel eens wat mee?' Nog voor ik een antwoord begon te formuleren realliseerde ik me dat dit onbegonnen werk was. Anderzijds ervoer ik het als een opluchting dat ik tegenover mijn gesprekspartner niet semi-enthousiast hoefde te gaan lopen netwerken en al evenmin een antwoord zou hoeven te verzinnen op de eeuwige vraag: 'en, waar ben jij mee bezig?' Dit was de vader van een oude schoolvriend en hij wilde alleen maar horen dat het goed ging met mij en mijn lief.

Kleine Ahmet staat me bij thuiskomst op te wachten en vraagt duidend op mijn koffer waar ik geweest ben. Daarna vraagt hij wat ik dan voor werk doe. En met dit logje voor ogen zeg ik maar dat ik schrijf.