Val

De oude man heeft het gehucht ooit voor een habbekrats gekocht. Olderzyl bestaat uit een driesprong met zes huizen en staat op geen enkele wegwijzer. Zelf bewoont hij het kleinste huisje in het midden en daaromheen laat hij vrienden wonen. We hadden veel over hem gehoord en men zei dat hij vitale informatie voor ons onderzoek had. De taxichauffeur vroeg nog wat we in dat gat te zoeken hadden en het klonk bijna als een waarschuwing.

Terwijl de taxi weg reed, liet ik de klopper op de deur vallen en hoewel we wat aan de late kant waren, klonk de begroeting beminnelijk; bijna zalvend: 'daar zijn jullie al'. We moesten door een nauwe donkere gang naar de achterkamer, waar ons een plaats gewezen werd op krakende antieke stoelen. De oude man zelf positioneerde zich schrijlings op een barokke sofa die zó geplaatst was dat hij tegelijk ons en de uitgang in de gaten kon houden. Daarna liet hij ons het hele verhaal over het hoe en waarom van deze ontmoeting nog eens uitleggen. Hij speelde met ons, alsof hij in het geheel niet meer wist welke telefonische afspraken er gemaakt waren. Ook later tijdens het interview bleef onze gastheer in zijn rol: hij antwoordde steeds kort en summier en wanneer ik door vroeg, leek de oude man me niet te verstaan. Hij liet ons kruipen. Halverwege het interview betrad plots een bebaarde jonge man de kamer. Hij stelde zich zwijgend naast de sofa als was hij een paladijn en vroeg na enige ogenblikken met een knikje: 'Wie zijn dat?' De oude man was zichtbaar geamuseerd en sprak overdreven geruststellend: 'Oh, dat zijn een paar nieuwsgierige meneren uit de stad. Je kunt ons wel alleen laten.' Zwijgend verdween de knul weer in de duistere gang.

De tuindeur stond open, buiten scheen de zon en de vogels vloten. Maar ondanks dat, bekroop me het gevoel dat hier geen uitweg was.