Biecht

Oude sporttas, grijs slobber-pak, opengesperde onrustige ogen, een slechte adem en hij wil naast mij komen zitten. Ik zal me afsluiten met muziek en een boek en over een kwartier stap ik over op een andere trein. Dan maakt zijn bewegende mond me duidelijk dat ik moet luisteren:

‘Er klopt weer niks van he, van het weer. Ze zeiden dat het zou gaan regenen en onweren. Maar daar zie ik niks van. Vroeger had je dat veel meer, van die fijne koude winters, met veel sneeuw en vorst en koele natte zomers met donder en mooie donkere wolkenluchten. Ik heb dat allemaal bijgehouden want ik ben ook een tijd overspannen geweest. Maar nu gaat het weer goed hoor. Nu ben ik weer beter. Ze zeggen in huis wel eens dat er niemand zo veel van het weer weet als ik. Maar ja wat heb je er aan he, met die pijn en dat lijden. Ik heb zo veel geleden en dan vraag je je toch af, als er dan een God is. Ik heb twee keer zelfmoord gepleegd. Maar ik heb een hele lieve moeder van bijna tachtig en die geeft me alles wat ze kan. Echt alles en dan toch is het niet genoeg he. Altijd maar die pijn en die klachten. En de mensen zijn vaak te beroerd voor een praatje. Dus dan begin ik maar over het weer, want dat is er altijd. En nu ga ik weer terug naar de woongroep en op het station dacht ik nog dat ik er dan maar liever een einde aan maak. Het is zo’n last he en je weet niet hoe je het allemaal goed moet maken.’

Ik bid dat er een hele zware zomerstorm zal komen met donder en bliksem en een enorme stortbui die een stuk van zijn last af zal spoelen.