Vooruitzicht

Wanneer het ter sprake komt, volgt steevast bewondering. Ik verblijf al een week lang in een monumentaal huis in het centrum van de stad en het is prachtig weer.

Een stenen strap leidt naar de voordeur en als je bovenaan staat en niet hoeft aan te bellen omdat je een sleutel hebt, valt een gevoel van trots nauwelijks te onderdrukken. De hal die je betreedt is ongeveer twee meter breed, zo'n acht meter lang en bij benadering vijf meter hoog. Je staat nu in het oudste gedeelte van het huis. Toen de stad nog maar nauwelijks iets meer was dan een groepje plaggenhutten, wat houten gebouwtjes en een tufstenen kerkje, stond hier al een vijftien meter hoge toren van rode baksteen. Later werd er een stuk naast gebouwd en ook twee stukken er achter. Dit leverde een spannende warboel aan kamers, trappen, overloopjes, verdiepingen en zolders op. En ergens temidden daarvan heb ik een hele verdieping tot mijn beschikking. Eeuwen stof op nog veel oudere balken. Meubels die twintig jaar geleden modern waren staan naast erfstukken van al lang uitgestorven geslachten en als je goed kijkt zie je overal sporen van vergeten modes en van telkens nieuwe verbouwingen. Het is een clich'e, maar hier hebben mensen geleefd, gewoond, gewerkt, gevreeen en gegeten en hier zijn mensen geboren en anderen zijn gestorven. Een overweldigend idee.

Volgende week laat ik dat denk ik allemaal eens rustig op me inwerken. Voor het moment wordt al mijn aandacht opgeeist door de gedachte aan zodadelijk weer een eenzame nacht.