De hulplijn

Vanochtend belde ik een nummer waarbij gebruik gemaakt werd van spraakherkenning. Althans, dat werd gezegd. Ik ben er van overtuigd dat achter de computerstem die je te woord staat een enorm team van telefonistes schuil gaat.

Als je een nummer in een keuzemenu kiest, word je achter de schermen gewoon zoals vroeger via een schakelbord doorverbonden. En als je iets inspreekt, dan wordt snel een antwoord ingetypt dat de computer dan voorleest. Ik vind dit een heel beklemmende gedachte. Als het rustig is, zullen de medewerkers van het telefoonnummer wel met elkaar praten over wie ze allemaal aan de lijn hebben gehad en wat voor dingen de mensen allemaal zeggen. Ze lachen dan allemaal heel hard als iemand bijvoorbeeld vertelt dat die meneer met die nasale stem, die altijd eerst omstandig zijn keel schraapt en dan uiterst langzaam zijn tekst inspreekt, weer gebeld heeft. Of ze laten de computer voor de grap naar de boordmaat, in plaats van de schoenmaat vragen.

Maar dat laatste doen ze maar heel zelden, want de mensen mogen geen achterdocht krijgen.