Stoelendans

Ik kwam Ome Cor net tegen toen ik het cafeetje verliet. Hij was de hond aan het uitlaten:

'Waar kom jij nou vandaan? Hou jij je eigen tegenwoordig op zulke plekken op? Ik dacht altijd dat jij meer van die ja hoe zal ik het zeggen, nou ja, gewoon dat jij niet hier kwam. Ja ik zeg d'r verder niks van hoor, dat moet je allemaal helemaal zelf weten natuurlijk, maar mij zien ze daar niet meer. Vroeger was het een best gezellig plekkie, dan ging je d'r nog wel eens heen weet je niet. Na het werk met wat jongens uit de buurt nog gauw effe een biertje pakken, voordat je thuis bij moeders de vrouw aan de aardappels moest. Ja en dan kletste je gewoon wat met mekaar. En ook als het thuis 's niet zo lekker ging, dan ging je daar gewoon heen, want ja dat had je allemaal wel 's een keertje. Ja toch? Maar ja, tegenwoordig zit die hele tent vanaf 's ochtends al helemaal vol met van die jonge jongens die in hun leven nog nooit een eerlijke dag werk gehad hebben. Allemaal vuile handeltjes en meisies die ze voor zich hebben lopen en ze hoeven maar een verkeersagent te zien of ze krijgen het al benauwd.

Die gasten waren hier natuurlijk altijd al wel in deze buurt, maar ze ware niet hier weet je wel. Je zag ze niet, want ze zaten altijd daar verder op. Maar daar hebben ze de boel toen plat gegooid en van die mooie huizen gebouwd, waar jij nu woont.'