In den vreemde

Als vakantieganger maak je andermans dagelijks leven tot bezienswaardigheid. Je bepaalt dat het uitzicht hier uniek is, je fotografeert plantenbakken en je bezoekt een kerk.

Een groot kitscherig bloemstuk ontsiert het voor de pre-Normandische periode in Noord Engeland zo kenmerkende poortje. Het is zondag en de lokale bevolking heeft deze plek weer even heroverd op de toeristen. Een bord bij de ingang geeft aan dat er vandaag diensten gehouden worden en verzoekt ons daar rekening meer te houden. In een impuls doe ik mijn mobiel uit, stop ik mijn camera weg en ga ik naar binnen; net op het moment dat er nogal wat beweging en geroezemoes onder de kerkgangers is. Iemand stopt me een zangbundel en een liturgie toe en ik krijg een plaats gewezen. Wanneer ik eenmaal zit is het in de kerk ook weer rustig geworden. Waarschijnlijk werd zojuist de vredegroet uitgewisseld, wat betekent dat zodadelijk het avondmaal gevierd gaat worden. Alleen weet ik dat niet zeker, want ik ben niet bekend met de Anglicaanse kerk. Na eerst nog een gezang, begint inderdaad de eucharistieviering. Onwennig zit ik in de kerkbank. Veel te laat binnengekomen, onbekend met het ritueel en meer gefocust op vakantie. Terwijl de gemeente naar voren gaat voor brood en wijn, bedenk ik dat ze bij de katholieken een kort gebed hebben dat nu goed past: 'Heer ik ben het niet waard dat U tot mij komt, maar spreek slechts en ik zal gezond worden. '

De man die me de liedbundel toestopte, onderbreekt mijn overpeinzingen met een uitnodigend gebaar: 'please, feel free to join'.