Onomkeerbaar

Enkele jaren geleden stond ik op een van de uiterste punten van Europa. Om mij heen daverde de westerwind en beneden in de diepte kolkte de oceaan.

Hier op deze rots overdachten verschillende ontdekkingsreizigers hun aanstaande expeditie. Bartolomeus Diaz stond hier voordat hij als eerste rond Kaap de Goede Hoop voer. Columbus stond hier ook. Hij zal naar het westen gekeken hebben. Niets dan wind, water en een vermoeden. Hij kende de legenden over Ierse monniken en Noormannen die aan de andere kant land gevonden hadden en hij had talloze berekeningen gemaakt waaruit moest blijken dat dit klopte. Voor mij was het een dramatisch besef dat dit eens het einde van de wereld was geweest. Wie hier stond, keek als het ware rechtstreeks in het niets; de uiterste grens. Maar mannen als Diaz, Columbus en Magellan lieten zich niet weerhouden door de horizon of de onmetelijk diepe zee. Het onherroepelijke lijkt hun juist aangemoedigd te hebben. Zij gingen scheep met het besef dat er geen weg terug zou zijn wanneer ze eenmaal de haven uitvoeren.

Ergens aan beginnen zonder dat er een weg terug is of bijvoorbeeld een nooduitgang. Voor mij is het een verlammende gedachte. Hoe doet de mensheid dat toch.