Lente

Een week geleden maakten we telefonisch de afspraak. Ik zat op dat moment met een biertje en wat te knabbelen op een zonovergoten dakterras. Onder mij woelde de kakafonie van een drukke volkswijk en toch zag ik uitgestrekte weilanden voor me.

Ieder jaar zit er ergens in maart plotseling iets in de lucht dat me zelfs midden in de stad aan sloten, weilanden en eieren doet denken. Kievitseieren en eendeneieren. En kort daarna wordt het een beetje warmer en ga ik vissen. De drukke werkdag wordt dan vroeg afgesloten. In de schuur staan de hengels, enige andere benodigdheden en zelfs de schoenen nog waar ze vorige herfst zijn achtergelaten. Het leer van de schoenen is wat stijf geworden en de banden van de oude fiets moeten opgepompt worden, maar de rest is klaar voor gebruik. Met de visspullen gaat ook een extra trui en wat eten de rugzak in. Langs steeds smaller wordende weggetjes, een karrespoor en een boerenerf rijden we onze fietsen over nog kale akkers tot bij het water. De zon schijnt en de wind waait. Mijn handen voelen fris en ik ben bezweet van de rugzak. Tevergeefs zoeken we gehurkt in de walkant naar beschutting. Het water is onrustig.

Van achter het volgende dorp komt langs de helder blauwe lucht een smalle band bewolking aansnellen. Een donkergrijze streep met daarachter een witte waas. Daarna volgt nog zo’n band. Het is een windvlaag die rechtstreeks vanaf de pool lijkt te komen. Het gevoel trekt uit mijn vingers en mijn tenen tintelen. Ik heb zin in een knappend haardvuur, chocolademelk en Whisky.