Poppeslok

Toen we vertrokken was de zon al enige tijd over het hoogste punt heen en rijdend over de snelweg hebben we haar zien ondergaan.

Knooppunten en invoegstroken langs bedrijvenparken gingen over in een lange rechte asfaltader door een plat, recht-toe-recht-aan-landschap. De vlakte werd slechts nu en dan verbroken door een bomenrij of kunstig geluidsscherm waar achter zich een dorp of andere plaats bevond. Verder ging het, terwijl we de laatste stad passeerden en ook het laatste licht uit de lucht verdween. Smaller werden de wegen, zonder daarbij hun doorgaande karakter te verliezen. In de donkere nacht wezen verlichte wegwijzers nu naar dorpen waar mensen koffie dronken en televisie keken. De dashboardlampjes en de radio gaven een warm bescheiden licht dat leek op de verlichte opkamers van boerderijen die knus verspreid lagen in het land. Op een viersprong namen we de weg die volgens de bewegwijzering nergen heen ging, maar ons naar vertrouwde grond zou voeren. De straatlantarens bleven achter op de kruising en na de brug werd de weg nog smaller. Om ons heen was nu alles zwart.

Achter op het erf stappen we in stilte uit onder een vonkelende sterrenhemel. Er beweegt wat vee in de stal en tussen de laarzen in de schuur ligt een kat te slapen. In de warm verlichte keuken wacht onze gastheer al met enkele glazen voor zich op tafel op ons. Hij gebaart ons stil te zijn en wijst naar het houten plafond. Van boven klinkt een zingende moeder die de nacht compleet maakt.