Verstorend

In de buurt van mijn vaste plekje in de bibliotheek bevinden zich de werkkamers van het personeel. Bijna dagelijks zie ik Jan, Beachboy, Meisje, De Nieuwe, Verstoft en Dragonder heen en weer lopen. Ik stel mij voor wie ze zijn en wat ze doen. Vooral drs. Eveline Schiebeek weet in de regel mijn aandacht te trekken.

Recht tegenover mijn tafel, staat haar naam op het bordje bij de deur. Ze heeft haar kamer zakelijk ingericht en ze onderhoudt een hartelijk contact met de andere vrouwelijke collega's van haar leeftijd. Tegenover mannelijke collega's is ze een onschuldig giebelend meisje en de dames op leeftijd benadert ze alsof ze hun dochter is. Ze draagt kleding die nauwelijks opvalt, maar wel goed past. Verder telefoneert ze veel en ik hoor haar regelmatig stukken tekst typen. Misschien heeft ze wel een hele leuke baan. Soms vraag ik me af wat ze denkt als ze mij 's ochtends weer op mijn plek ziet zitten. Zou ze zich ooit afvragen waar ik mee bezig ben? Voor de zekerheid zorg ik er voor dat er regelmatig afwisseling is in de boeken en de papieren waar ik aan werk, zodat ze niet te gemakkelijk zal denken dat ik maar steeds aan het zelfde project werk. Eigenlijk zou ik haar gewoon eens moeten groeten en dan zou ik ook terloops haar voornaam kunnen noemen. Misschien heeft ze dan ook wel zin in een kopje koffie. En dan zal blijken dat we ook professioneel een heleboel voor elkaar kunnen betekenen.

Door de stille ruimte klinkt plots luid Evelines heldere stem. Achter de gesloten deur bijt ze haar gesprekspartner toe: 'Nee jij luistert naar mij! Dat soort gekonkel achter mijn rug om pik ik niet! Had je soms gedacht dat ik dat niet door zou hebben? Nou dan kun je maar beter direct je bureau leeghalen, want dan regel ik vanmiddag nog een exitgesprek voor je!'