Vaderschap

Afgelopen dagen moest er plotseling hard en veel gewerkt worden. De Kleine reisgenoot zat vooral in de box of bij de oppasmoeder. Vanavond na het werk liep ik nog even een café binnen voor een biertje en om mijn aantekeningen wat te ordenen. Ik kwam aan een ronde tafel te met twee mannen op leeftijd te zitten.

'Ik heb rechten gestudeerd, maar alleen maar omdat dat van mijn ouders moest. Ik heb er daarom verder ook nooit wat mee gedaan. Het ergste vind ik wel dat mijn vader mij waarschuwde dat ik het niet moest wagen om ooit iets met kunst te beginnen, terwijl dat toen juist heel belangrijk voor mij was. Daarover voel ik nog altijd een enorme woede. Maar mijn vader was bokser, dus daar ging je niet mee in discussie. Ja, hij kon wel slaan hoor. De klappen die ik heb opgevangen voor mijn broers en zusje... Maar dat hou je toch altijd: opvoeders willen altijd dat je het precies doet zoals zij willen en zo raakt iedereen verknipt. Hoe was dat vroeger bij jou?' -'Ja, ik wilde vroeger ook niet deugen. Dat zeiden mijn ouders tenminste; dat er van mij niks terecht zou komen. Maar ik heb een goed leven gehad hoor. Ik had nu multi-miljonair kunnen zijn, maar ja, wat heb je daar nou aan. Niks toch? Nee, met mijn eigen zoon heb ik dat heel anders aangepakt. Hij is nu 41 en hij was eigenlijk een ongelukje bij mijn toenmalige vriendinnetje. We hebben er toen dus ook alles aan gedaan om hem te aborteren. Ja, nee echt serieus! Je weet wel: potloden, kininetabletten, hete baden, al dat soort dingen. Maar niks hielp. Hij wilde gewoon niet weg. Ja, lach d'r maar om, maar ik heb het hem ook gewoon verteld hoor. Dat mag hij van mij best weten. En waarom ook niet? Nee, ik kan best met hem opschieten; een beste kerel. We zijn gewoon goede vrienden.'

Gehaast klok ik mijn pilsje achterover en vlucht ik naar huis. Het werk moet vanavond maar even wachten.