Boekenwurm

Net als zijn vader, heeft ook de Kleine Reisgenoot inmiddels een heuse bibliotheek. Rupsje Nooitgenoeg, Kikker en Varkentje, Nijntje; overwegend dat soort spul. Hij slaat met de boekjes op tafel en na wat geblader begint hij meestal aan de kartonnen pagina's te trekken en te vouwen, of hij kauwt er op. Alleen Churchills Memoires behandelt hij met respect.

De twaalf rode pockets dienden eerst ter verhoging van het ledikantje. En toen dat niet meer nodig was kwamen de bandjes ongebruikt in een hoekje van de kinderkamer te liggen. Daar werden ze op een gegeven moment door de rondscharreldende knul ontdekt die er prompt zijn leeshoekje van maakte. Na zich eerst genoeglijk naast de boeken tegen de muur aangeschurkt te hebben, nam hij het eerste boek van de stapel en werd de voorkant aandachtig bekeken. Vervolgens liet zoonlief de pagina's van het nog ongeopende boek langs zijn duimpje flippen alsof hij een schatting maakte van het aantal bladzijden. Pas daarna sloeg hij het boek open bij de titelpagina en kort daarop was hij al ergens halverwege. Aandachtig ging zijn blik hier en daar over de tekst en waar hij plaatjes zag begon hij enthousiast te wijzen en te kraaien. Van scheuren of vouwen was geen sprake.

Bandjes 4, 5, 7 en 10 liggen inmiddels beneden in de speelhoek en ook daar zit de kleine knul nu regelmatig te lezen. Soms ga ik even naast hem zitten en bij de foto's van afmarcherende krijgsgevangenen, soldaten in schuttersputjes en gebombardeerde steden, vertel ik dan over optochten, verstoppertje spelen en oude ruïnes.