Herziening

Op zijn veertiende ging de heer Severins bij de PTT werken. Later trouwde hij met zijn hospita die korte tijd daarna aan kanker overleed. Vervolgens trouwde hij met zijn schoonzus, die ook overleed. Toen werd zijn teen geamputeerd en daarna zijn been. Nu had hij last van fantoompijn. Ogenschijnlijk onverschillig onderging de heer Severins het leven. Ik ben voortijdig gestopt met het schrijven van zijn levensschets.

Voor een groot inventarisatie-project verdiep ik me momenteel in gemeentearchieven die betrekking hebben op de Tweede Wereldoorlog. Iedere dag ben ik op zoek naar ook maar de kleinste verwijzing naar deze periode uit onze geschiedenis. Hoofdstukken als 'openbare orde', 'militaire aangelegenheden' en 'luchtverdediging' bevatten vaak veel bruikbaar materiaal. Ook de notulen van gemeenteraden en colleges van B&W zijn van belang; evenals de bevolkingsregistratie. En dan zijn er nog de gebruikelijke vorderingen van fietsen en radio's, de distributie van voedsel en de rapporten van oorlogsschade. Soms kom ik ook iets tegen over niet-Joodverklaringen of arrestanten die vermoedelijk naar Duitsland zijn afgevoerd. Voor de rest bevatten de inventarissen over de periode '40-'45 alleen maar onbruikbaar materiaal. De aanleg van nieuwe riolering en electriciteitskabels, verbreding van straten, gemeentelijke belastingen, bouwvergunningen, toezicht op het onderwijs, aankoop, verkoop en ruiling van grond en bijvoorbeeld ontheffingen van de hinderwet. Het dagelijks leven in al zijn saaie voorspelbaarheid trek in eindeloze reeksen inventarisnummers, zakelijk en informatief beschreven aan mij voorbij.

En steeds weer moet ik aan de heer Severins denken. Toen ik hem vroeg naar zijn mooiste herinnering, antwoordde hij 'De oorlog. We hadden toen altijd genoeg eten, omdat de Duitsers niet goed controleerden of mijn vader wel alle kruidenierswaren leverde die op de bestelbon stonden. En je kon de hele dag op straat voetballen zonder dat iemand er wat van zei, omdat er geen fietsen en auto's waren.'