Moederdom

Twee jaar geleden lag mijn lief rond deze tijd nog zwaar in de lappenmand. Kinderen baren is niet gezond weet ik sindsdien. In die zelfde tijd maakte ik voor het eerst kennis met Bianca. Bianca woont aan het begin van de straat en de breedte van haar heupen is ongeveer gelijk aan een derde van haar lengte. Ook haar schouders, buik en borsten zijn enorm:

Bijna brullend feliciteerde ze me terwijl ik eigenlijk haast had om nog snel even voor sluitingstijd iets belangrijks te kopen. Terwijl ik de gelukswensen routineus in ontvangst nam, stelde ik me in op het geven van wéér de zelfde antwoorden op de standaard vragen. Maar het liep anders. Bianca begon over haar eigen recente ervaringen met zwangerschap en bevallingen. Trots en bijna uitdagend vertelde ze hoe ze net haar zevende had gekregen. Pas híerdoor wist is wie ze was. Ali had me namelijk verteld over zijn pasgeboren broertje en daarbij had hij ook verteld hoe vol het huis nu was. Om toch iets gemeenschappelijks uit te kunnen drukken noemde ik Ali's naam maar. Ook Jusien kwam ter sprake, evenals de oudste zoon Baris die ik wel eens gedag zei. In één adem voegde Bianca de namen van de vier anderen hier aan toe, om als klap op de vuurpijl te besluiten: 'En nu ga ik voor nummer acht!'

Dat was dus twee jaar gelden. Sinds gister hangen er weer balonnen bij Bianca's voordeur. Nummer negen is een jongetje.