Weg van de snelweg

Samen met mijn lief maak ik een wandeltocht van enkele dagen. We volgen de voetsporen van de heilige Ludger, die in 804 tot eerste bisschop van het bisdom Münster werd benoemd. Maar ergens wringt de schoen.

Even voorbij de plek waar de N348 bij Zutphen op hoge betonnen pilaren over de IJssel dendert, is Ludger rond 794 de Achterhoek ingetrokken. Hij deed dit om de tot dan toe heidense Saksen het evangelie te brengen en een onlangs opgericht monument herinnert aan deze gebeurtenis. Dat de rivier in de loop der tijd zijn stroom ettelijke malen heeft verlegd en dat deze exacte plek zoveel eeuwen geleden waarschijnlijk niet eens bestond, doet daar niets aan af. Langs pitoresque weggetjes en rommelige boerenerven voert het pad ons mee naar de plekken die de missionaris heeft bezocht. Zo is er een contract bewaard gebleven waaruit blijkt dat Ludger een stuk grond verpachtte aan de eigenaar van een boerderij met de naam Widapa. Nu staat op die plaats een ongeïnspireerde bakstenen herinneringszuil. Ook bezoeken we de kerk die de Godsman eeuwen geleden in deze buurt stichtte. Het gebouwtje van hout en leem is door de vele verbouwingen en uitbreidingen inmiddels onherkenbaar groot en modern geworden en de preken die er tegenwoordig gehouden worden zouden de missionaris vast onbegrijpelijk voorkomen. Onze weg voert verder langs eenzame zandpaden die al evenmin een historische sensatie op kunnen wekken. Ik zie te veel sporen van wandelschoenen en fietsbanden.

Pas op de laatste dag van onze tocht lopen we kilometers rechtdoor, evenwijdig aan een serie bulten die 1200 jaar geleden de snelste en enige weg door het omringende moerasgebied vormden. Dáár heeft Ludger gelopen, terwijl hij recht op zijn doel af ging. En zou hij anno-nu de reis nog eens over moeten doen, dan koos hij vast en zeker voor het beste equivalent: de snelweg.