afleiding

Bij mijn IDFA-bezoek hoort een slecht diëet: koekjes als ontbijt, 's middags een lunchpakket en 's avonds een overgebleven luchpakket. Allemaal weggespoeld met koffie, cola en bier. Maar vanavond werd telefonisch ontboden in een straatje waar ik nog nooit van gehoord had; in een buurt waar ik zelden kom, voor een diner bij Janos de Griek.

Bij binnenkomst wordt mijn tafelgenoot met een uitbundige omhelzing begroet en ook ik krijg een warme handdruk. Olijven, uzo en brood worden als vanzelfsprekend op het gezelligste tafeltje vlak bij de bar gezet. De kaart besluit ik niet te raadplegen; wie anders dan de kok weet immers het beste wat te kiezen. Een fijn gekruide ossenhaas is het resultaat, met huisgemaakte friet waar geen mayonaise, maar een stevige tzatziki bij geserveerd wordt. Op de achtergrond klinkt passend boertige lokale muziek en mijn tafelgenoot vertelt onderwijl van dansen op de bar, het stukgooien van borden, het turbulente liefdesleven van de bepaald onknappe maar uiterst innemende Janos en ik vul onze glazen nog een keer.

Na de yoghurt met honing en walnoten en daarna de koffie, wordt ons ter completering van de avond nog een zelfgestookte raki voorgezet. Het kan niet meer stuk. Ik vraag me na zoveel sfeer en smaak alleen ernstig af of het me nog zal lukken weer terug in de IDFA-stemming te komen.