donderdag, november 03, 2005

Het gasthuis 13 (slot)

Nu de vertoning van mijn documentaire is geweest en ik inmiddels nieuwe projecten aan het oppakken ben, is de tijd gekomen om stilletjes afscheid te gaan nemen van het hofje. Nog een laatste keer kijk ik om:

De postzegelverzamelaar zit nog steeds in zijn lege kamer aan tafel voor het raam de krant te spellen. De schoolmeester schuifelt voort op zijn klompen en wordt langzaam nog een beetje verstrooider. Hij wordt gegroet door de schilder die vanuit zijn werkkamer alles gade slaat. En bij de ingang blijven de poortwachter en diens vrouw angstvallig hun taak vervullen; waarschijnlijk totdat de brandweer verordent dat het voortaan anders moet. De tuin is winterklaar en ook de bankjes kunnen er met de nieuwe verf weer tegenaan. Ondertussen gaat de verbouwing in het hoekje door; de bouwmeester vindt het omvangrijke project nog steeds niet helemaal af. Verder is de diva net weer thuisgekomen van een cultureel snoepreisje naar Wenen. En in het huisje bij de achterpoort heeft de dolle zich aan een teil met gehaktballen in ruim water gezet terwijl de vette hofkat blèrt alsof hij verhongert. De enige die niet langer op zijn vertrouwde plekje zit, is de oude notaris. Voor hem was het tijd om weer eens verder te gaan. Bij ons eerste gesprek; nu een jaar geleden, citeerde hij een gedicht over hoe dat zou zijn:

Een aan de rand der tijdloosheid wezen.
Of in de avond gij de zee ziet lichten.
Het is, allengs, een onomstotelijk weten
dat gij vernieuwd zult wezen en herschapen;
wanneer men van u schrijven zal: 'Ontslapen'.

8 Comments:

Anonymous Anoniem said...

Mooi en sfeervol beschreven.

3:09 p.m.  
Anonymous Anoniem said...

Het plaatje is passend bij dit sfeervolle verhaaltje.

10:12 p.m.  
Anonymous Anoniem said...

Word ik hier voor de tweede keer vanavond herinnerd aan Ida.
Ik heb het zwarte omslag, dat net ook op de piano van Rik prijkte, er maar even bijgepakt.
En lees dat je de laatste regel (op pagina 565) met dit stukje nog maar even hebt uitgesteld.
Mooi.

10:28 p.m.  
Blogger Renesmurf said...

Het leven schrijdt voort.
Sommige beelden zijn vastgegrift, en toch aan verandering onderhevig.
Zoals die dingen gaan.

10:51 p.m.  
Anonymous Anoniem said...

Daar was je! Ik was na mijn terugkeer in het blogcircuit al op zoek gegaan naar je, maar je oude link bleef weigeren. Geen wonder. Maar je staat weer bij mijn links! Leuk. Ik las je altijd graag.

Kijk je wel uit voor mensen met bijna lege kamers in hofjes? Wij hadden er ook eentje. Hij woonde aan de overkant van de straat, tot op een dag bleek dat zijn verzameling van dingen die konden ontploffen wat uit de hand was gelopen, heel onze straat af was gezet, de ME voortdurend surveilleerde en de brandweer langskwam en iedereen bami en kroepoek kwam brengen. Daar moesten we eigenlijk toch nog weer wel om lachen...

11:07 p.m.  
Blogger Chantal said...

Om maar eens met Borsato te spreken: 'Afscheid nemen bestaat niet.....'

1:10 p.m.  
Blogger esther said...

Ik ben heel benieuwd naar je documentaire.

2:54 p.m.  
Anonymous Anoniem said...

@Esther: je kunt een mailtje sturen voor nadere info: vryage 'at' hotmail 'punt' com.

4:17 p.m.  

Een reactie posten

<< Home