Ademnood

Met name in de herfst en lente mis ik het land van mijn jeugd. De uitgestrekte velden, doorkruist door kronkelende eeuwen oude slootjes; de vaarten, de boerderijen en de luchten. Met die dingen mis ik als het ware mijn klok.

Ik kan een hele klaagzang beginnen over betegelde tuinen waarin enkel aangekocht volgroeid groen in potten te vinden is. Ik kan gaan jammeren over de parkieten die hier tot de inheemse vogelsoorten gerekend kunnen worden. Verder kan ik schamperen over de plantsoentjes die betiteld worden als 'groene longen van de stad' en ik kan mijn verbijstering uitspreken over de dierenambulance die langs komt voor een gewonde duif. Ook kan ik nog mijn verwondering uitspreken over de buurjongetjes die opgroeien zonder dat ze ooit in een composthoop wormen zullen gaan zoeken om mee te vissen. En evenmin zullen ze in de herfst sleedoornbessen plukken als munitie voor een blaaspijp.

Zo zijn er nog veel meer dingen die me benauwen. Maar de topper is voor mij wel dat ik de naderende zomer moet afleiden uit het geblaf en geroggel van mijn kettingrokende buurvrouw; nu we met de stijgende temperaturen de ramen 's nachts af en toe weer open laten.