Voornemen

Mijn moeder vertelde ooit hoe ze zich als klein meisje had voorgenomen om altijd van de kermis te blijven houden. Het was alleen niet zo gegaan en ik vond dat maar stom; er was immer niets zo fijn als een ritje met de draaimolen.

Het telefoongesprek ging over een wederzijdse vriend en over mijn zwager. Beide zijn net vader geworden en het ging over de dingen die ze nu zeggen en doen. Bijvoorbeeld dat ze zich nu na een paar dagen al niet meer kunnen voorstellen hoe het leven ook al weer was zonder kind. En dat je zonder er bij stil te staan ineens heel andere prioriteiten gaat stellen. Of dat het verschonen van poepluiers helemaal niet erg is, omdat het je zoon of dochter is. Dat er direct vanaf het eerste moment een soort verstandhouding is tussen jou en het kleine mensje. Zulk soort dingen. En ook dat er nu thuis een gezin op ze wacht.

We deelden elkaars oprechte onbegrip en we hebben ons vast voorgenomen dat wanneer het bij ons eenmaal zo ver is, wij gewoon door zullen gaan met zo nu en dan dronken worden in een lawaaiïg en rokerig café.