Luchtfietser

Tijdens het fietsen door de daverende storm vanmiddag, bekroop mij ineens een beklemmende gedachte.

Ik had berekend dat ik vanaf het strand eerst zo'n tweehonderd meter de wind schuin mee had en daarna de rest van de reis bijna pal in de wind op zou moeten. Daarom genoot ik extra van het eerste stukje, terwijl het kolkend geraas van de zee achter een duin verdween. Onverwachts kwam uit een zijstraatje een auto en slippend voorkwam ik een ongeluk. De vrouw achter het stuur had niet eens door wat er bijna gebeurd was. Binnensmonds mopperend vervolgde ik mijn weg en overal zag ik stormschade: vuilniszakken en reclameborden lagen verspreid over de straat, een zonnewering was aan flarden gescheurd en ergens anders klapperde een stuk losgeslagen zeildoek luidruchtig aan een steiger. Overal op het fietspad lagen afgerukte takken en aan de overkant van de weg zag ik zelfs twee omgewaaide bomen. De enkele wandelaar die zich nog op straat waagde, hing zwaar tegen de wind in of werd juist gejaagd voortgedreven.

En ondanks al dat stormgeweld ging het fietsen toch vrij gemakkelijk. De wind leek vreemdgenoeg telkens een beetje van achter te komen en woei eigenlijk lang zo hard niet als je wel zou verwachten. Mijn shawl bleef rustig om mijn nek hangen en ook mijn broekspijpen klapperden nauwelijks. Op een gegeven moment voelde het zelfs zó verstild dat ik me heel even heb afgevraagd of ik misschien niet toch een ongeluk had gehad.