Stille tijd

De buurkinderen waren druk en onvoorzichtig. Tot twee keer toe werd de bal bijna tegen het raam geschoten en er moest dus weer even opgetreden worden. Eenmaal op straat kwam het daar alleen niet van.

Faisa zag me aankomen en riep meteen luidruchtig dat we over een half uur stil moesten zijn. In de verte klonken de klokken van de Grotekerk en ik vertelde haar dat het inmiddels al over tien minuten was. Ze herstelde daarop snel haar fout door het juiste aantal minuten naar de andere kinderen te brullen. Deze leken daar niet van onder de indruk. Hun spel ging verder en toen Farhaan er even later bij kwam staan, vroeg ik hem of hij de klokken had horen luiden voor de dodenherdenking. Hiermee speelde ik handig in op zijn leergierigheid: 'Oh, dus daar is het voor, ik dacht al.. En dan moeten we straks twee minuten stil zijn he? Dat hebben we op school ook gedaan toen met de vliegtuigen in Amerika.' Ahmet die altijd precies wil weten wat er gebeurt kwam er ook bij staan. Nieuwsgierig vroeg hij wat 'doërdenken' eigenlijk was en dus legde ik kort iets uit over de oorlog van zestig jaar geleden en over alle mensen die toen dood zijn gegaan. Dat het verhaal niet helemaal over kwam bleek wel toen Ahmet daarop aan Shanton vertelde dat de klokken 'voor zestig jaar oorlog' waren. Shanton stuiterde wat met de bal en antwoordde zonder op te kijken: 'Weet ik toch'. Inmiddels had mijn lief binnen een rolgordijn opgetrokken zodat we op televisie konden zien hoe de taptoe geblazen werd. In de verte stierven de klokken weg en vlug gaf ik nog wat laatste uitleg. De straatverlichting ging aan en de twee minuten begonnen.

In de stilte keek ik naar de kinderen en bad hen een zegen toe.