Grand finale

Bij de ingang heb je nog niks door. Zoals gewoonlijk wacht er een taxi en verder staan ook hier de verstokte rokers onder de overdekte entree hun kwetsbare gezondheid te bespotten. Maar na de receptie wordt alles anders; dan begint ‘het nieuwe zorgen´.

In de hal staan vier computers die voor de bewoners bestemd zullen zijn, terwijl vooral kleinkinderen en schoonzoons er hun voordeel mee doen. Oma wordt niet meer in haar eigen kamer bezocht; ik weet eigenlijk niet eens of ze die nog wel heeft. Tegenwoordig halen we haar namelijk op in de ‘conversatieruimte’ en dan nemen we haar mee naar het restaurant. Overdag zit Oma gezellig met de andere bewoners –die hier cliënten genoemd worden- in deze woonkamer achtige ruimte voor zich uit te kijken. De radio staat gezellig wat te hard en de zevendelige Elsevier-familie-encyclopedie blijft ongebruikt in de kast staan. ’s Avonds zal ze hier ook wel zitten. In het restaurant zijn allemaal tafeltjes waaraan de cliënten hun familie kunnen ontvangen en bij het buffet kan thee, koffie en wat lekkers gekocht worden. Ook is er een speelhoek voor de kleintjes, want die grote ton met speelgoed die vroeger bij Oma op zolder stond, kon natuurlijk niet mee.

De essentie van deze instelling blijft echter onverminderd zichtbaar: Een man in een rolstoel heeft geen benen meer. Per ongeluk blijft er een deur open staan en zie ik hoe een andere man op het toilet geholpen wordt. Het weggemoffelde emmertje met gebruikte injectienaalden is overvol en een groepje familieleden keert huiswaarts met enkele plantjes, de breedbeeldtelevisie en wat fotolijstjes.