Seizoensarmoede

Dit keer wilde ik nou eens een keer níet stilstaan bij het einde van de zomer en het veranderen van de seizoenen.

Ieder jaar opnieuw de eerste pepernoten op één september melden wordt immers voorspelbaar. Zo is het ook met de eerste dag dat je de herfst ruikt. Dat moment is natuurlijk ieder jaar weer overweldigend, maar de hoeveelheid woorden waarmee je dat kunt beschrijven blijkt op den duur beperkt. Zo komt ook de laatste mooie zomeravond altijd weer als een verrassing; ieder jaar op een andere manier en op een andere plek, maar met steeds het zelfde gevoel van onmetelijk geluk en rijkdom. En daarom had ik dus juist dit jaar besloten dit alles eens volop in stilte te gaan beleven. Geen woorden over heimwee naar de zomer, niets over de gouden kastanjegloed langs de gracht en evenminiets over het verlangen naar lichtjes in uitgeholde suikerbieten of zelfgeknutselde lampions.

En zie eens aan, de omstandigheden werken mee. Nog voor ik goed en wel in mijn herfstmodus heb kunnen komen, zag ik tijdens een nachtelijke fietstocht al de eerste verlichte kerstboom in een woonkamer staan.