Erfgenamen

We hebben een verkeerde afslag genomen en rijden nu over een provinciale weg, met rechts van ons ongeveer een hectare kruisen en aan de linkerkant nieuwe huizen aan de rand van een dorp. Hoe zou het zijn om daar te wonen?

Iedere ochtend bij het openen van de gordijnen staan ze er al; de gevallenen. Ga je naar school, werk of de bakker, dan kijken ze je na. Door hun strakke opstelling lijken de kruisen bij het passeren om je heen te bewegen. En als je na het avondeten nog even naar de rivier wilt, moet je ze wéér onder ogen komen. Van ieder deel van je dagelijks leven zullen ze in meer of mindere mate getuige zijn; de gesneuvelde soldaten van negentig jaar geleden. Kenners zullen kunnen vertellen tot welk legeronderdeel ze behoorden en wanneer en hoe ze aan hun einde gekomen zijn. Voor mij zouden ze vooral een constante aanklacht zijn aan het einde van iedere dag: ‘Hebben wij hier nu ons leven voor gegeven? Zijn er geen belangrijker zaken om je druk over te maken? En wat ga je nou morgen doen?’

De auto blijft rijden en ook wij gaan verder met kibbelen over het hoe en waarom van ons verdwalen.