Het nest

Het is al half elf wanneer de bel gaat. Het is Ineke, met de retorische vraag of ik wel eens een baby-chihuahua heb gezien. Het beestje is vanochtend om half zes geboren en ik moet meekomen om het te bewonderen. Mijn lief en het bezoek in de keuken redden zich wel even zonder mij.

Ik maak regelmatig even een praatje met mijn overbuurvrouw, maar ben nog nooit bij haar binnen geweest. Beneden in de groengeverfde gang staan en paar fietsen in de weg en bij het bestijgen van de trap merkt Ineke op dat ik niet op de troep moet letten. Eerst wil ik nog met een beleefde gemeenplaats over mijn eigen huishouden antwoorden, maar zie dan dat ze gelijk heeft. De moeder-chihuahua heeft een sokkendoos op de tweede verdieping uitgekozen als nestje, dus passeren we eerst ongebruikt weggestapeld meubilair, overal rondslingerend wasgoed en bergen oud papier. Het beestje wacht ons al hysterisch keffend boven aan de trap op en even vraag ik me af of mijn bezoek wel zo verstandig is, maar ik heb geen keus. Ik zal en ik moet het pupje per sé zien, in de sokkendoos in de chaotische slaapkamer van Inekes dochter. Luna houdt eindelijk op met keffen en voorzichtig kom ik wat dichterbij om het wondertje te zien. Het licht stilletjes weggestopt en ziet er vertederend uit. Ik krijg te horen hoe het vanochtend gegaan is en hoe Ineke de verdere dag beleefd heeft. Ze heeft beschuit met muisjes in huis gehaald en kinderchampagne. Na zo'n vijf minuten heb ik het kleine hondje nog steeds niet zien bewegen. Wanneer ik daar iets over zeg, blijkt het beestje dood te zijn. Met ontzetting op het gezicht grijpt Ineke mijn arm, terwijl ze haar zoon roept, die slungelig uit zijn kamer komt.

Ik voel me erg ongemakkelijk nu ik onverwachts getuige ben van zo'n dramatisch moment in een vreemde omgeving. Gelukkig hoef ik niks te zeggen, want de puber is mij voor: 'Tja Mam, zo is de natuur.'