Troostrijk

Eerst zie ik ze buiten bij de pin-automaat. De dame bedient het ding, terwijl de man aanwijzingen geeft en tegelijkertijd de omgeving in de gaten houdt. Daarna staan ze in het postkantoor voor me in de rij. Eenmaal aan de beurt loopt hij ongedurig rond terwijl zij het woord voert. In haar handen houdt ze een verfrommelde giro-envelop. Ik versta alleen de lokettiste:

'Helaas mevrouw, dat mogen we niet doen. Maar u kunt daarvoor wel op internet een formulier downloaden. Heeft u internet?' - 'Of hebben anders misschien uw kinderen internet?' - 'Oh, die heeft u ook niet.' - 'Nou, wat u dan kunt doen is de Nederlandse Bank bellen. Die kunnen u hier vast wel mee helpen.' - 'Nee mevrouw, dat nummer heb ik helaas niet voor u' – 'Dat moet u zelf even opzoeken.' Nu mengt de man zich luidruchtig in het gesprek: 'En waar moeten we zoeken? Op internet zeker?' Hij maakt grote machteloze gebaren en de vrouw peutert nerveus aan de snippers in haar envelop. 'Ja, ik kan er ook niks aan doen' probeert de baliemedewerkster nog een keer, maar de man beent al weg; gevolgd door de dame met de envelop vol verkoolde geldsnippers.

Even later sta ik in de supermarkt mijn lunch af te rekenen en het stel met het verbrande geld staat achter mij. Ze gaan een fles sherry kopen.