Klaar

Met mijn lief reed ik door ons verleden en we voelden ons doortrokken van mooie herinneringen. Maar nu ik thuis de foto's bekijk die dit hadden moeten illustreren, wacht mij een onaangename verrassing:

Nergens is ook maar een spoor te vinden van onze vreugdevolle ervaring. De eindeloze fietstochten, de lange avonden aan de waterkant of onze vaste pleisterplaatsen; we hebben het allemaal zó duidelijk weer gevoeld. Maar uit de camera komen enkel plaatjes van eenzame landschappen. Verder hebben we in het oude vertrouwde stadje met haar karakteristieke bolwerken onze oude voetsporen hervonden en hebben we onze echo van weleer gehoord. Maar op de beelden zie je hoofdzakelijk verlaten winkelpanden en vervallen huisjes. Ook hebben we elkaar weer gezoend onder de oude wilg en het was alsof de tijd had stilgestaan. De foto's ontkennen dit echter. Zelfs van het zachte zomerweer dat vroeger alle dagen vulde, was níets op de gevoelige plaat terechtgekomen.

Ze zeggen: Een beeld zegt meer dan duizend woorden. Maar blijkbaar spreek ik die taal erg slecht.

(Vryage)