Bij de deur

Tijdens onze afwezigheid heeft Ferhaan met zijn vriendjes ons huis in de gaten gehouden. Dat doet hij ook als we gewoon thuis zijn. Gister kwam hij rapport uitgebrengen:

'Er waren een man en een vrouw en een klein kindje en die hebben hier heel lang voor de deur op jullie gewacht. Ze spraken een andere taal. Wat voor taal weet ik niet. Ik denk Portugees. Ze noemden jullie namen.' Ferhaan is een goede observator: 'Ze hadden een blauwe koffer bij zich en de mevrouw moest steeds huilen.' Soms moet hij even denken over een bepaald detail: 'Eh, ze was zó groot en ze had kort haar.. ik denk donker en ze zat op de koffer. Het kindje weet ik niet meer, maar het was ongeveer zó groot. De man had korte krulletjes en hij probeerde jullie steeds te bellen, want ik kon jullie telefoon binnen horen. Ja en ze hebben de hele nacht op jullie gewacht, want wij kwamen 's avonds laat thuis en toen zag ik ze en toen ik 's morgens naar school moest, waren ze er nog. Maar toen ik weer uit school kwam waren ze weg. Ja, ik weet het ook niet.'

Natuurlijk heeft Ferhaan het hele verhaal uit zijn duim gezogen. Maar toch laat het beeld van een ontheemd stel voor mijn gesloten deur me niet los.

(Dorothea Lange)