Het gasthuis 11

Gister ben ik al in het hofje aangekomen. Vanavond zal eindelijk mijn documentaire aan de gasthuisbewoners en genodigden vertoond worden.

Het was heerlijk om het hofje binnen te wandelen en dit keer volledig vrij te zijn. Geen interviews, geen ogen in je achterhoofd om te voorkomen dat je iets mist en vooral niet die constante spanning om steeds de juiste houding en gedrag te hebben, zodat mensen je gaan vertrouwen en je vertellen wat je wilt horen. Met de Hofmeester had ik afgesproken dat hij wat vroeger met zijn werk zou stoppen, zodat we er nog even lekker op uit konden trekken met een hengeltje. Maar dan moest er eerst wel een band geplakt worden, zo had hij me verteld. In afwachting van de Hofmeester zette ik me daar dus maar aan. Voor op het stoepje in de zon was dat overigens geen straf. Het was zelfs een leuke manier om even een praatje aan te knopen met andere hofbewoners, die eveneens van het weer genoten. Een groet, een grap, een enkele vraag. Het was als thuiskomen. Ook de Diva kwam even een babbeltje maken. Ze vertelde hoe zeer ze achteraf getwijfeld had over wat ze verteld had en over hoe ze qua beeld over zou komen. Ze had zelfs van haar medewerking willen afzien.

Maar uit haar laatste opmerking bleek gelukkig dat ze uiteindelijk besloten had om het volste vertrouwen in me te hebben: 'Enfin, ik hoop maar dat je je werk goed gedaan hebt en dat ik er niet te erg van zal schrikken. Want zo wel, dan vermoord ik je.'