Folklore

Ik heb een vriend die op het platteland woont en dit jaar brengt hij met oud en nieuw carbid voor mij mee. Met wat water produceert dat een explosief gas.

Samen met zijn lief woont hij in een dorp dat aan het einde van de wereld lijkt te liggen. Wanneer je er naar toe gaat en er na een urenlange reis eindelijk bent, ontdek je echter dat er nog een hele wereld is waarvan je eigenlijk geen weet hebt. Dan maak je kennis met de drie vrijgezelle bejaade broers, die een kapitale villa midden in het dorp bewonen, of je maakt een praatje met de nieuwe pastoor; een jonge knul die vastbesloten is iets bijzonders te maken van zijn eerste parochie. Natuurlijk vraag je de jongens die aan de vaart zitten te vissen even of het wat wil bijten en je zwaait vriendelijk naar het omaatje dat haar hortensia's in de vensterbank met stukken krant heeft afgedekt tegen de zon. Als je iets wilt kopen, moet je naar de supermarkt een dorp verderop, waar ze persé de boodschappen voor je in je tas stoppen. Of je gaat naar de bouwmarkt, die de andere kant op is en daar hoor je dan over de grote jaarlijkse oefening van de vrijwillige brandweer en over dat verschrikkelijke stadse verschijnsel 'koopzondag'. Als je dan toch eenmaal op pad bent, kun je ook doorrijden naar het Oude Klooster, of liever gezegd, de boerderij die op de plek is gebouwd waar ooit een klooster heeft gestaan. In de schuur van de boerderij hebben ze een uitdragerij en tussen alle oude troep zijn soms hele speciale dingen te vinden, zoals een stenen kanonskogel of bijvoorbeeld 78 toeren-platen met daarop oude nieuwsberichten of moordliederen. Verder maak ik er graag een lange wandeling langs het jachtpad, naar de twee oude eiken die midden in het open veld staan en waar volgens de overlevering Napoleontische soldaten begraven liggen.

Wanneer we straks het nieuwe jaar in gaan luiden zal mij het dreunen van carbid tussen de nieuwbouwhuizen als een ware liefdesverklaring in de oren klinken.