Nachtgedachten

Het is ver na middernacht en ik was nog wat aan het typen.

De eerste paar dreunen gingen eigenlijk aan me voorbij. Er is altijd wel lawaai in onze straat en daar wen je aan. Auto's komen dag en nacht voorbij, mensen passeren op de meest onmogelijke momenten luidruchtig pratend ons huis en buren draaien hun muziek veel te hard. Op den duur hoor je eigenlijk niets meer. Net als twee maanden geleden bijvoorbeeld, toen er 's avonds laat in het huis naast ons langdurig ruzie was en een vrouw ineens in paniek om de politie begon te roepen en schreeuwde dat ze werd vermoord. Pas in tweede instantie bedacht ik dat ik 112 moest bellen. Zo'n drie weken geleden waren het pistoolschoten. Het was een straat verderop of zo en het hield wel een kwartier aan. Er werd ongeveer tien keer geschoten en pas tegen het einde realiseerde ik me wat er gaande was. Ik ben toen uit bed gegaan en heb weer gebeld.
Dit keer waren het dus zware dreunen. Iemand probeerde een deur in te trappen, zo leek het. Hard, gecontroleerd gebeuk. Geen spoor van paniek of agressie. Ik hoefde niet te bellen, want het was de politie zelf. Ze riepen dat de deur geopend moest worden. Even later zag ik het schijnsel van zaklampen door het apartement van de overburen gaan. De timmerman is inmiddels langsgeweest en de zaak zal dus wel weer afgesloten zijn. Ik hoorde tenminste een hamer en een electrische schroevendraaier.

Morgen voetballen de kinderen hier weer in de straat. En misschien staat Ahmet 's middags wel weer voor de deur om de fietspomp te lenen of misschien komt Shanton weer kaugomballen kopen voor 5 cent per stuk.