Tijden van afstand

Omdat mijn lief enkele dagen weg is voor haar werk ben ik samen met de Kleine Reisgenoot door vrienden uitgenodigd voor het eten. Bij hun voordeur bedenk ik dat ik eigenlijk wel wat op een pas-gescheiden vader lijk.

Mijn haar zit onverzorgd en ik puf nog wat na van het harde fietsen. Zoonlief heeft op de fiets een dutje gedaan en huilt nu zachtjes vanwege het plotse ontwaken. In der haast heb ik thuis bijwijze van attentie een aangebroken fles wijn en een reep zeer goede, maar half opgepeuzelde chocolade meegepakt. Het moet niet moeilijk zijn hieruit af te leiden dat ik momenteel door een zware periode ga. Ik bedenk hoe ik zodadelijk de fles wijn zal overhandigen met de woorden: 'anders drink ik hem toch maar helemaal in mijn eentje op'. De gastvrouw zal me begripvol toeknikken en de fles zal discreet naar de keuken verdwijnen. Over de reep vertel ik vervolgens dat ik die van een vriendin gekregen heb om me wat op te beuren, maar dat ik eigenlijk helemaal geen chocolade lust. Na de begroeting gaan we direct aan tafel en de heer des huizes neemt de zorg voor de kleine man van me over. 'Jij hebt het jochie immers al de hele dag om je heen' merkt hij bemoedigend op. Tijdens de maaltijd en de rest van de avond houd ik me flink en ik doe mijn best om niet alleen over mijn stukgelopen relatie te praten en om niet alle schuld bij mijn ex te leggen. Ik keer al weer eenzaam huiswaarts wanneer de voordeur voor me geopend wordt en ik terug kom in het hier en nu.

Halverwege de maaltijd belt mijn lief even. Ze zit in een gezellig restaurantje en de crème brullé is juist geserveerd. Ze vertelt dat een gesoigneerde man haar een romantisch compliment heeft gemaakt en dat alles verder goed gaat. Morgen komt ze thuis.