Tuinieren

Je ziet ze steeds minder; volkstuintjes langs het spoor. Afgelopen weekend raasde ik aan een paar voorbij en in de luwte van enkele nog goeddeels kale bomen zag ik een man zitten.

Daar zit je dan aan de rand van je land de vruchten van je arbeid te overzien. Of liever gezegd: je wacht er op wat komen gaat. Gedurende de lange kwakkelwinter was er op de tuin nauwelijks wat te beleven. Alleen toen er eindelijk een keertje nachtvorst was geweest had de boerenkool je een excuus gegeven om deze kant weer eens op te fietsen. De thermoskan met koffie die je in de fietstas meegenomen had was nog wel van pas gekomen. Het lunchpakket was echter overbodig geweest. Na de koffie was de kool zó uit de tuin en je had nog wel wat rondgelopen, maar het was toch te koud geweest om er even lekker bij te gaan zitten. Daarom had je de gesmeerde boterhammen maar thuis in de schuur opgegeten terwijl je het ingevette tuingereedschap voor de zekerheid nog eens op roest gecontroleerde. Maar nu wordt het eindelijk weer warmer en gaat alles weer groeien. Er kan straks weer onkruid gewied worden, de slakken moeten bij de sla worden weggehouden en de boontjes zullen opgebonden moeten worden. Zoveel werk, zoveel dagen die je weer alleen op de tuin zult doorbrengen.

‘Kun je mijn bal oppompen?’ Gehurkt zit ik over het onbeduidende groenstrookje achter ons huis gebogen wanneer Mustafa mij uit mijn overpeinzingen haalt. Iedere dag zit ik hier zeker zo’n vijf minuten te turen naar de sprietjes en uitlopers die op de plek van enkele opgelichte tegels mijn wereld van steen en cement wat dragelijker moeten gaan maken. Als ik niet beter wist, zou ik het spul de grond uit willen kijken.