Passieflora

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat niemand mij als kind ooit het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes heeft verteld. Aangepast aan mijn leeftijd werd mij een biologisch correcte voorstelling van zaken gegeven. Toch heeft de botanische metafoor zich ergens diep in mijn bewustzijn genesteld.

De plaats achter ons huis, waar ik planten laat groeien verdient nauwelijks de naam tuin. Naast een plekje voor de vuilcontainer en bijvoorbeeld twee fietsen is er nog net genoeg ruimte om wat schaduwminnend groen weg te stoppen. Het huis, de schuur en de schutting zorgen er namelijk voor dat eigenlijk alleen plantjes die ik in het wild van onder donker struweel mee neem bij ons een redelijke kans van slagen hebben. Groot is daarom ook mijn trots dat ik een hardnekkige tropische klimmer in mijn tuintje heb, die tegen alle verwachtingen in goed groeit en daarbij ook nog eens veel mooie bloemen produceert. Sommige van deze bloemen zijn vorig jaar zowaar zelfs uitgegroeid tot helder oranje vruchten ter grootte van een ei. Begrijpelijkerwijs kon mijn geluk toen niet op en dit jaar hoop ik op minstens een hand vol van deze vruchten. Een extra complicerende factor is echter dat de meeldraden en stampers van deze bloemsoort vrij ver uit elkaar staan, zodat bestuiving niet direct bij het eerste het beste langsvliegende insect plaats vindt.

Een probaat middel in dergelijke gevallen is de natuur een handje te helpen met je wijsvinger of een penseeltje. Maar tot nu toe weerhouden sterke ideeën over ongewenste intimiteit mij hiervan.