Participerend onderzoek 2

Mijn keuze qua cafees is op zijn minst dubieus te noemen.Vrienden spreek ik thuis wel en goed bier koop ik bij de slijter. Wanneer ik de kroeg in duik, doe ik dat voor de verhalen die ik er op kan pikken.

Het liefst ga ik naar een café in de buurt waar de flesjes bier 's ochtends om half tien al voor net iets meer dan een euro over de toog gaan. Zelf drink ik op dat moment graag een bakje oude filterkoffie, terwijl ik van achter mijn krant twee of drie gesprekken tegelijk probeer te volgen. Handeltjes, vrouwen en ziektes zijn de meest voorkomende onderwerpen. En wanneer er op straat agenten langs komen roept zelfs de man met de zuurstoffles in zijn rollator om het hardst over NSB-ers en vuile honden. In dit gezelschap houd ik me vaak wat afzijdig. Bij binnenkomst zeg ik 'hallo' en aan de bar bestel ik mijn koffie. Dan ga ik achter in het hoekje zitten en probeer daar gedurende een minuut of twintig onzichtbaar te zijn. 'Professionele distantie' heet dat.

Vorige week dinsdag nam de realiteit de regie echter van me over: Naast mijn los-vaste schrijfwerk blijf ik namelijk ook op zoek naar een gewone baan. En tijdens weer een sollicitatiegesprek herkende ik aan de andere kant van de tafel ineens een van de stamgasten uit mijn buurtcafé.