Eeuwige memorie

Dit stukje gaat over grafstenen, of lievergezegd, over een met grafstenen bedekte kerkvloer.

Lopend door een mooi gerestaureerde gotische kerk, zag ik een oudere dame die naast een pilaar op een stoeltje zat. In een schetsblok tekende ze een kerkinterieur met daarin een vloer bedekt met grafstenen. Ik maakte een babbeltje en ze vertelde dat vooral het patroon van de stenen haar fascineerde. Vreemdgenoeg ging ze daarbij voorbij aan het gelijksoortige motief dat zich onder haar voeten bevond. De dame was namelijk een schilderij aan het natekenen. Het werk was onderdeel van een tentoonstelling in de monumentale kerk en het toonde enkele schematisch weergegeven mensfiguren in een ruimte met zuilen, kerkramen en verder dus die genoemde vloer. Het was een vloer zoals je die in veel oude kerken tegenkomt; grote, kleine en gebroken stenen. En overal kun je dan namen lezen van mensen die hier al lang niet meer zijn en hun stoffelijke resten zijn ook al lang geruimd.

Maar goed, daar gaar het niet om; het gaat om de stenen. Stenen op de vloer, stenen op het schetsblok en stenen op het paneel. Stenen in de kunstgeschiedenis en nu ook stenen in mijn hoofd.