Voortschrijdend inzicht

Als klein jongetje heb ik Sinterklaas jaren achtereen om racebanen en elektrische treinen gevraagd. En de goedheiligman gaf mij dan in zijn grote wijsheid bijvoorbeeld een tekendoos, een figuurzaag en uitbreidingssets voor de houten trein die in de rietenmand bij de piano zat.

Toentertijd begreep ik nog niet dat de oude man natuurlijk groot gelijk had. Lang heb ik daarom zelf gespaard voor een lcd computerspelletje dat veel te snel stuk ging. Ook was er een periode dat ik vooral stripboeken keek, terwijl het beter voor mij was om iets te lezen. Eenmaal ben ik op strip-rantsoen gezet en toen ben ik zelf maar strips gaan tekenen. Dat dit mogelijk was dankzij de tekendoos van Sinterklaas, is me toen ontgaan. Ook met onze kleine reisgenoot zal een soortgelijke strijd gestreden moeten worden. Tot nu toe hebben we speelgoed met batterijen buiten de deur kunnen houden en ook peutertelevisie heeft zijn tentakels nog niet naar onze kleine man uit kunnen strekken. Maar dat we eerst een zware nederlaag moeten lijden voordat we misschien in de verre toekomst eens de vruchten van onze opvoeding mogen plukken, staat nu al vast.

Gisterochtend slingerde de batterij van mijn laptop korte tijd los rond en in een onbewaakt ogenblik kreeg zoonlief hem te pakken. Triomfantelijk liep hij door de kamer, terwijl hij het ding tegen zijn oortje drukte en brabbelgeluidjes maakte.