Verschraling

Telkens wanneer ik wat langer in de stad van mijn jeugd verblijf, neem ik mij voor om weer eens een bezoekje te brengen aan café de Ossekop. Ze zeggen dat daar in de afgelopen honderdtwintig jaar niks aan het interieur is veranderd en voor ongeveer de laatste tien jaar weet ik dat dat waar is.

Wanneer je naar de Ossekop kunt gaan is dat een luxe. Je moet er tijd voor hebben, want het bier heeft er geen haast. Eerst worden de glazen halfvol geschonken, waarna de barman weer voor een paar minuten zijn plekje aan de stamtafel inneemt. Pas als bijna al het eerste schuim verdwenen is wordt de kraag in de glazen getapt; romig en dik en zeker een centimeter boven de rand uitstekend. Men beweert dat je er een stuiver op kunt leggen. Naast tijd moet je verder ook een verhaal hebben, want er wordt geen muziek gedraaid om de stemming op te leuken. Meestal maakt het geringe aantal bezoekers het mogelijk om flarden van alle gesprekken tegelijk op te pikken. Wanneer je dan zelf geen inspirerende conversatie hebt, parasiteer je hier dus eigenlijk op de sfeer van anderen. Ten derde moet je voor een geslaagd bezoek aan de Ossekop tegenwoordig een levendige verbeeldingskracht hebben. In plaats van sigarenrook, ruiken we bij binnenkomst een mengeling van hond, oud bier en de loop der tijd. En nadat we ons pilsje hebben gekregen, staan de twee andere gasten in de zaak op om samen met de barman buiten op de stoep een peuk te gaan roken.

Wanneer ik mijn uiterste best doe lukt het mij om niet de verpletterende stilte van de toekomst te horen.