Goede wil

Ik kom net uit de kroeg en voordat we kunnen gaan eten moet ik eerst nog snel even een paar boodschapjes doen. De kleine reisgenoot laat ik thuis, omdat aangeschoten achter een buggy door de buurtsuper lopen niet mijn idee van een voorbeeldfunctie en integratie is.

In de rij voor de kassa sta ik stevig op mijn voeten en ik focus mij op het groene uit-bordje bij de deur. In vergelijking met de andere klanten begroet ik de cassiere weliswaar iets te hartelijk, maar ze lijkt er gelukkig geen erg in te hebben. Even later bij de bakker ben ik ook íets te joviaal. In plaats van gewoon direct om een pide te vragen, begin ik met: 'Goedemiddag, zou ik van u alstublieft een pide mogen?' Van schrik lijkt de bakkersknecht een stap achteruit te doen. 'Sorry, niet begrijp, niet goed Nederlands' luidt zijn veelzeggende antwoord. De verwarring komt dus niet door mijn alcoholconsumptie. Behulpzaam breng ik mijn verzoek terug tot: 'Eén pide graag'. De bestelling wordt keurig herhaald en ik knik bemoedigend. De jongen pakt een pizza en stopt deze in de oven terwijl hij me blij en verwachtingsvol aankijkt. 'Eén pide' herhaal ik nog maar eens en ik wijs nu naar de broden in het rek tegen de muur. Eindelijk krijg ik wat ik wil. Vervolgens worden pide én pizza in rekening gebracht en het zweet breekt me uit. Ik weet niet hoe lang ik de alcoholnevels in mijn hoofd nog van de verwarring in de winkel zal kunnen scheiden. Krampachtig bewaar ik mijn pose en het lukt om alleen voor het brood te betalen.

Voor ik hals over kop de winkel uit wil vluchten, vraagt de jongen achter de toonbank nog: 'Jij echt Nederland?' en op mijn bevestigende knik steekt hij enthousiast een duim omhoog. 'Nederland goed land!' Buiten haal ik opgelucht adem. Missie geslaagd.